Είδα στόν ύπνο μου....

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.

Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους.

Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε :

 «Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής.
Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής»
>
Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο.
Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

 Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε:
«Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν»
>
Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη.
>
Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.
>
«Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου.
  Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.
 «Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.
>
 «Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».
>
 «Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.

 «Πολύ απλά», απάντησε.
 «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!»
  «Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»
>
«Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
 »Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι, είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.
>
 »Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα.
>
 »Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης.

 »Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
>
 »Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, είσαι σπάνιος.
>
 »Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς, δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην  αμφιβολία και στην απόγνωση
>
 »Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ' αγαπάει και δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν.

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΟΛΙΣ

Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που

δημοσιεύεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH , από τον Engin Ardic,

γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία

στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της

Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου...

Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει µία

σειρά από αλήθειες για τις οποίες το Κεµαλικό καθεστώς εδώ

και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί

μεταφρασμένο το πλήρες κείμενο, από την συγκεκριμένη διεύθυνση

της Τουρκικής εφημερίδας Sabah το οποίο έχει ως εξής : 

" Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πια τις φανφάρες και

τις γιορτές για την Άλωση, αρκετή ßία έχουμε δώσει στην Ανατολή µε

τις πράξεις µας..."

« ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο µε θέμα : 

«Θα πάρουμε πίσω την Πόλη»...

ΑΝ έφτιαχναν μακέτα µε τα τείχη της πόλης και τους

στρατιώτες µε τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη... 

(όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)

ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και

σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό µας Ulubatlι Hasan και

τον γκρέμιζε κάτω...

ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας

Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως

Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως

αντιπρόσωποι της πόλης... ( όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε

χρόνο !)

ΑΝ έφτιαχναν µια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες

αλλά Σταυρό....

ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα µας άρεσε ;

Δεν θα µας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που

θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη µας από την Ελλάδα.

Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο ;

Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να

ήταν χθες ;

Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ( µ΄ αυτές τις γιορτές πού

κάνετε ) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσµο ότι:

«αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα

πήραμε µε τη ßία».

Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση 6 αιώνων;

Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια

µέρα θα δοθεί πίσω ;

Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε µερικοί

ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919.

Μη φοβάστε, τα 9 εκατοµµύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν

την πόλη των 12 εκατοµµυρίων, και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν

να την κατοικήσουν.

Κι οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια

χούφτα φανατικοί µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

Ρε σεις, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις

µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε ;

Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό µας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο

Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς ;

Αντί να περηφανευόμαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας

περηφανευτούμε µε αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν

υπάρχουν.

Όλη η Ανατολή είναι περιοχή µέ την βία κατακτημένη...

Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που

πιστεύουν (ana=µανα, dolu=γεµάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική

λέξη η Ανατολή.

Ακόμα και η ονομασία της Ισταµπούλ δεν είναι όπως µας

λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ» τραßώντας τη

λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».

Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η

νοµαδική ζωή και γι' αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα

διαµερίσµατα. Κανείς δεν μπορεί να µας κουνήσει, ηρεμήστε πια...

Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την

Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες...».

ΙΔΙΩΝΥΜΟ

Ο όρος αναφέρεται στο «ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα όπως περιγράφεται σε νόμο που ψηφίστηκε το 1929 (N. 4229) μετά από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Επρόκειτο για νόμο "Περί μέτρων προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών". Ο στόχος του ήταν η ποινικοποίηση των "ανατρεπτικών" ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα 

Κόρη του Υδραίου πλοιάρχου Σταυριανού Πινότση και της επίσης Υδραίας Σκεύως Κοκκίνη, που καταγόταν από εφοπλιστική οικογένεια, γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1771 στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, όπου ο πατέρας της εκρατείτο για συμμετοχή στα Ορλοφικά. Στα 17 της παντρεύτηκε τον σπετσιώτη πλοίαρχο Δημήτριο Γιάννουζα, από τον οποίο ονομάζετο και Δημητράκαινα. Το 1797ο σύζυγός της σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αλγερινούς πειρατές και η Λασκαρίνα σε ηλικία 26 ετών μένει χήρα με τρία παιδιά, τον Ιωάννη, τον Γεώργιο και την Μαρία. 

Το 1801 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον σπετσιώτη πάμπλουτο εφοπλιστή Δημήτριο Μπούμπουλη, από τον οποίο έλαβε το όνομα Μπουμπουλίνα, με το οποίο έγινε γνωστή. Και ο δεύτερος σύζυγός της σκοτώθηκε σε σύγκρουση με αλγερινούς πειρατές το 1811, μεταξύ Μάλτας και Ισπανίας. Μαζί του απέκτησε τρία παιδιά, την Ελένη, την Σκεύω και τον Νικόλαο. 

Με την περιουσία του συζύγου της, που ξεπερνούσε τα 300.000 τάλληρα, η Μπουμπουλίνα ασχολήθηκε με τα ναυτιλιακά κι έγινε μέτοχος σε διάφορα σπετσιώτικα πλοία. Όμως, το 1816 οι Οθωμανοί επεχείρησαν να κατάσχουν την περιουσία της, επειδή τα πλοία του συζύγου της μετείχαν υπό ρωσική σημαία στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1806. Με τη μεσολάβηση του ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Στρογκάνωφ και της μητέρας του Σουλτάνου Βαλιντέ κατόρθωσε να διασώσει την περιουσία της. 

Στην Κωνσταντινούπολη φαίνεται ότι μυήθηκε στη Φιλικήν Εταιρεία το 1819, αλλά το γεγονός αμφισβητείται, καθώς είναι γνωστό ότι η οργάνωση δεν έκανε ποτέ μέλη της, γυναίκες. Μόλις η Μπουμπουλίνα επέστρεψε στις Σπέτσες διέταξε την ναυπήγηση του πλοίου «Αγαμέμνων», για το οποίο δαπάνησε 25.000 δίστηλα. Με μήκος 48 πήχεις (περίπου 34 μέτρα) και εξοπλισμένο με 18 κανόνια, ο «Αγαμέμνων» καθελκύστηκε το 1820 και ήταν το μεγαλύτερο πλοίο που έλαβε μέρος στην Επανάσταση. 

Ο Εθνικός Ξεσηκωμός βρήκε την Μπουμπουλίνα «πεντηκοντούτιδα, ωραίαν, αρειμάνιον ως αμαζόνα, επιβλητικήν καπετάνισσαν, προ της οποίας ο άνανδρος ησχύνετο και ο ανδρείος υπεχώρει», όπως την σκιαγράφησε ο δημοσιογράφος και ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων. Ξόδευε την περιουσία της, όχι μόνο για την διατήρηση των πλοίων της, αλλά και για τα στρατεύματα στην ξηρά. Συμμετείχε με το πλοίο της «Αγαμέμνων» στον αποκλεισμό του Ναυπλίου και ανεφοδίασε με δικές της δαπάνες τους υπερασπιστές του Άργους. Σε μια έφοδο των Τούρκων υπό τον Κεχαγιάμπεη σκοτώθηκε ο γιος της Ιωάννης Γιάννουζας. Στην συνέχεια έλαβε μέρος στον αποκλεισμό της Μονεμβασίας, στην πολιορκία και την άλωση του Ναυπλίου και της Τριπόλεως, στην οποία εισήλθε πάνω σε λευκό ίππο και έσωσε τα χαρέμια του Χουρσίτ Πασά από την μήνη των πολιορκητών. 

Μετά την άλωση του Ναυπλίου, το Νοέμβριο του 1822, η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε στην πόλη (έδρα της προσωρινής κυβέρνησης), όπου έζησε έως τα μέσα του 1824. Εκδιώχθηκε από το Ναύπλιο κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, όταν πήρε το μέρος του φυλακισμένου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με τον οποίο είχε συγγενέψει, από τον γάμο της κόρης της Ελένης με τον γιο του Πάνο. Οι κυβερνητικοί σκότωσαν τον γαμπρό της και από την ίδια αφαίρεσαν το κομμάτι γης που της είχαν δώσει για τις υπηρεσίες της στον Αγώνα. 

Έτσι, η Μπουμπουλίνα επέστρεψε πικραμένη στις Σπέτσες και εγκαταστάθηκε στο σπίτι του δεύτερου συζύγου της, μόνη με τα υπολείμματα της περιουσίας της, μέχρι το τέλος της ζωής της, που δεν άργησε να έλθει. Τον Μάιο του 1825 ο γιος της Γεώργιος Γιάννουζας κλέφτηκε με την Ευγενία Κούτση, κουνιάδα του ετεροθαλούς αδελφού της Μπουμπουλίνας, Λάζαρου Ορλώφ. Ο Ορλώφ, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειας Κούτση, πήγε στο σπίτι της Μπουμπουλίνας σε αναζήτηση της Ευγενίας. Στην λογομαχία που ακολούθησε, κάποιος πυροβόλησε και χτύπησε στο μέτωπο την Μπουμπουλίνα, που έπεσε νεκρή (22 Μαΐου). Δεν έχει διαλευκανθεί αν ήταν τυχαίο περιστατικό ή δολοφονία. Τα οστά της εναποτέθηκαν στον ιδιόκτητο ναΐσκο του Αγίου Ιωάννου. Μεταθανάτια έλαβε τον τίτλο του ναυάρχου από την Ρωσία, πρωτοφανής τιμή για γυναίκα. 

Οι απόγονοι της Μπουμπουλίνας δώρισαν το πλοίο «Αγαμέμνων» στο νεοσύστατο κράτος, το οποίο έγινε η ναυαρχίδα του Ελληνικού Στόλου με το όνομα «Σπέτσαι». Ανατινάχθηκε από τον Ανδρέα Μιαούλη στον Πόρο κατά τη διάρκεια των πολιτικών ταραχών της 29ης Ιουλίου 1831. Το αρχοντικό της Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες είναι σήμερα Μουσείο. Περιλαμβάνει συλλογή όπλων, επιστολές και άλλα αρχεία, παλιά βιβλία, πορτραίτα της Μπουμπουλίνας, προσωπικά της αντικείμενα, έπιπλα και διακρίσεις που τις είχαν απονείμει κυρίως ξένες κυβερνήσεις. 

Μαζί με την Μαντώ Μαυρογένους υπήρξαν οι δύο κορυφαίες γυναικείες μορφές της Επανάστασης του '21. 

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΞΕΡΙΖΩΣΑΜΕ ! 

Μετά την διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ένα σημαντικό μέρος του Ελληνισμού διαφυλάχθηκε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στον Πόντο. Οι Έλληνες του Πόντου αποτελούσαν το πιο αποκομμένο κομμάτι του Ελληνισμού μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία, αφού ζούσαν σε μία περιοχή φτωχή, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την κεντρική διοίκηση. Παρ’όλα αυτά, οι Πόντιοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την γλώσσα και την θρησκεία τους, απέκτησαν κυρίαρχη οικονομική θέση στα αστικά κέντρα της περιοχής, επεκτάθηκαν στις περιοχές του Καυκάσου και της Κριμαίας και ανέπτυξαν μια σημαντική εκπαιδευτική δραστηριότητα. 

Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000, οι οποίοι κατοικούσαν κυρίως στα αστικά κέντρα της περιοχής : Σινώπη, Αμάσεια, Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Λαζική, Αργυρούπολη, Σεβάστεια, Τοκάτη και Νικόπολη. Στην περιοχή του Πόντου υπήρχαν 100 ελληνικά σχολεία, ενώ μετά την κατάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το 1919, τα σχολεία υπολογίζονταν σε 1401 όπου φοιτούσαν 86.000 μαθητές, με πιο φημισμένο το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Οι Πόντιοι διέθεταν τυπογραφείο, εφημερίδες, περιοδικά, λέσχες και θέατρα, και έκαναν έτσι αισθητό το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο και το εθνικό τους φρόνημα. 

Το 1915, όταν όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη είχαν εμπλακεί στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξε μία χρονιά ορόσημο για τον Ποντιακό Ελληνισμό, καθώς οι Τούρκοι εκπόνησαν ένα σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Τον Ιούνιο πραγματοποιήθηκε η εξορία και σφαγή των Αρμενίων, ενώ αρχίζουν οι πρώτες βιαιοπραγίες εναντίον του ποντιακού στοιχείου. «Άμεση εξόντωση μόνο των ανδρών που κατοικούν στις πόλεις, ηλικίας 16-60 ετών και εξορία όλων των ανδρών και γυναικόπαιδων στα ενδότερα της Ανατολής, με πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης», ήταν το σχέδιο που εκπονήθηκε τον Δεκέμβριο του 1916 από τους Τούρκους στρατηγούς Εμβέρ και Ταλάτ. 

Το σχέδιο ξεκίνησε στις περιοχές Σαμψούντας και Πάφρας, ενώ η Τραπεζούντα είχε αρχικά γλιτώσει διότι είχε καταληφθεί τον Απρίλιο του 1916 από τον Ρωσικό στρατό. Όταν όμως οι Ρώσοι έφυγαν από την πόλη δύο χρόνια αργότερα, ο μισός ποντιακός πληθυσμός εγκατέλειψε τις εστίες του, για να γλιτώσει την σφαγή από τους Τούρκους και ακολούθησε τον Ρωσικό στρατό. Οι περισσότεροι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στον Καύκασο και στα παράλια της Γεωργίας. 

Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Πόντιοι πίστεψαν πως τα δεινά τους θα έφθαναν σε ένα τέρμα, αλλά οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι εκκλήσεις τους για να συμπεριληφθούν στο ελληνικό κράτος δεν εισακούσθηκαν, αφού ο Ελευθέριος Βενιζέλος θεωρούσε ότι ο Πόντος ήταν πολύ απομακρυσμένος, και δεν ήταν δυνατή η υπεράσπισή του από τις τουρκικές επιδρομές. Σε αντάλλαγμα, πρότεινε να προχωρήσουν οι Πόντιοι στην δημιουργία μιας ομοσπονδίας με τους Αρμενίους και έτσι τον Ιανουάριο του 1920 δημιουργήθηκε το Ποντοαρμενικό κράτος. Όμως με την ήττα του Αρμενικού στρατού το 1920 στο Ερζερούμ από τις δυνάμεις του Κεμάλ, οι Αρμένιοι συνθηκολόγησαν και οι Πόντιοι έμειναν παντελώς αβοήθητοι. 

Από τότε και μέχρι τον Αύγουστο του 1922, ο Κεμάλ Ατατούρκ, έχοντας εκκαθαρίσει τα δευτερεύοντα μέτωπα στην Μικρά Ασία, προχώρησε ανενόχλητος στην σταδιακή εξόντωση του Ποντιακού Ελληνισμού. Πόλεις και χωριά κάηκαν, οι κάτοικοι σφάχτηκαν, ατιμάστηκαν, εξορίστηκαν και όσοι συνελήφθησαν, προωθήθηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. 

Στο διάστημα 1914-1922, εξοντώθηκαν 200.000 Πόντιοι, ενώ τον Οκτώβριο του 1922, με την μεσολάβηση των συμμαχικών δυνάμεων συμφωνήθηκε να μεταφερθούν οι επιζώντες πρώτα στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στην Ελλάδα. Περίπου 1.220.000 πρόσφυγες δέχθηκε η Ελλάδα την δεκαετία του 1920, από τους οποίους 400.000 εγκαταστάθηκαν στην Βόρεια Ελλάδα, αλλά και στην Αθήνα. 

Παρά τα προβλήματα που δημιουργεί η προσφυγιά, οι Έλληνες του Πόντου, κατάφεραν να ριζώσουν τελικά στην νέα τους πατρίδα και να δώσουν νέα πνοή στον εθνολογικό και οικονομικό τομέα. 

«Επιτέλους τους ξεριζώσαμε…», ήταν τα λόγια του Κεμάλ Ατατούρκ, στις 13 Αυγούστου 1923, όταν κατάφερε να ολοκληρώσει το σχέδιο της γενοκτονίας ενός ολόκληρου, υπερήφανου λαού. 

Μια ολόκληρη περιοχή έσβησε βίαια και άδικα από τον παγκόσμιο χάρτη. Η Ελλάδα πόνεσε για άλλη μία φορά. Ταπεινώθηκε, αφού της απόκοψαν ακόμη ένα κομμάτι της, αλλά δεν έχασε την αξιοπρέπειά της. 

Μια ελληνική περιοχή εξαφανίστηκε, αλλά δεν έσβησε ποτέ από τις καρδιές των ηρωικών Ποντίων, αυτών που σφαγιάστηκαν για την ιδέα της Ελλάδας, αυτών που χάθηκαν στα βάθη της Ανατολής, και τέλος των προσφύγων που έφθασαν στην Ελλάδα για να μεταλαμπαδεύσουν το μήνυμα : «Μας ξερίζωσαν με τα σπαθιά. Δεν μας νίκησαν. Το βλέμμα μας και η καρδιά μας είναι πάντα στον Πόντο».