ΕΚΑΨΕΣ ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΘΛΙΕ!!!

Έκαψες μόλις την βιβλιοθήκη;
– Ναι. Της έβαλα μπουρλότο.
– Μα είναι έγκλημα πρωτοφανές!
Έγκλημα κατά του ίδιου σου του εαυτού, άθλιε!
Σκότωσες την ηλιαχτίδα της ψυχής σου!
Έσβησες τον πυρσό που σου έδειχνε το δρόμο!
Αυτό που σαν τρελός και λυσσασμένος τόλμησες να κάψεις,
Είναι περιουσία, θησαυρός, προίκα, κληρονομιά σου
Τα βιβλία, εχθροί του άρχοντα, είναι το πλεονέκτημά σου
Τα βιβλία που πάντα πήραν το μέρος σου και σε υπεράσπισαν.
Η βιβλιοθήκη είναι μια εκδήλωση πίστης
Των γενεών που μέσα από το σκοτάδι
Μαρτυρούν πως το ξημέρωμα δεν θ’ αργήσει.
Αν είναι δυνατόν! Μέσα στης αλήθειας το αξιοσέβαστο απόθεμα,
Στ’ αριστουργήματα που βρίθουν από κεραυνούς και καθαρότητα,
Σ’ αυτό το αιώνιο αρχείο που διαφυλάττει το χρόνο,
Στις περασμένες εποχές, στους αρχαίους, στην ιστορία
Στο παρελθόν που συλλαβίζει το μέλλον,
Σ’ αυτό που άρχισε κάποτε για να μην τελειώσει ποτέ,
Μέσα στους ποιητές! Αν είναι δυνατόν, μέσα σ’ αυτή την άβυσσο των γραφών
Σ’ αυτή την θεία συλλογή από φοβερά έργα του Αισχύλου,
του Ομήρου, του Ιώβ που όρθιοι ατενίζουν τον ορίζοντα,
Στα έργα του Μολιέρου, του Βολταίρου και του Καντ, μέσα στη λογική,
Πετάς, άθλιε, έναν αναμμένο δαυλό!
Όλο το ανθρώπινο πνεύμα το κάνεις καπνό!
Λησμόνησες λοιπόν τον ελευθερωτή σου,
Το βιβλίο; Που στέκεται πάνω στο βάθρο,
Που λάμπει, που φεγγοβολά και φωτίζει
Για να καταστρέψει το ικρίωμα, τον πόλεμο, την πείνα,
Φωνάζει, ποτέ πια σκλάβοι, ποτέ πια δουλοπάροικοι.
Άνοιξε ένα βιβλίο. Τον Πλάτωνα, τον Μίλτωνα, τον Μπεκαριά*.
Διάβασε τους προφήτες, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Κορνέιγ
Για να νοιώσεις μέσα σου να ξυπνά η δυνατή τους ψυχή,
Να θαμπωθείς και να νοιώσεις όμοιος μ’ όλους αυτούς,
Να γίνεις διαβάζοντας σοβαρός, σκεπτικός και πράος,
Να νοιώσεις στο πνεύμα σου τους μεγάλους αυτούς ανθρώπους να μεγαλώνουν,
Να σε διδάξουν, όπως η αυγή φωτίζει το μοναστήρι
Και καθώς η καρδιά σου θα βυθίζεται όλο και πιο μπροστά
Η ζεστή τους ακτίνα θα σε ηρεμεί και θα σου δίνει ζωή,
Η ψυχή σου θα είναι έτοιμη να τους απαντήσει
Θα καταλάβεις την αγαθότητα, την καλοσύνη, θα νοιώσεις να λιώνουν
Σαν το χιόνι στην φωτιά, ο εγωισμός, η οργή,
Το κακό, οι προκαταλήψεις, οι βασιλιάδες, οι αυτοκράτορες!
Γιατί πρώτα αποκτά ο άνθρωπος σοφία.
Και μετά ελευθερία. Κι όλο αυτό το φως,
Είναι δικό σου, γι’ αυτό κατάλαβε πως από μόνος σου το σβήνεις!
Αυτά που ονειρεύεσαι θα τα βρεις στα βιβλία.
Τα βιβλία που μπαίνοντας στη σκέψη σου λύνουν
Τα δεσμά που κρατούν το λάθος με την αλήθεια ανακατωμένα,
Γιατί κάθε συνείδηση είναι κι ένας γόρδιος δεσμός.
Είναι ο φύλακας, ο οδηγός, ο φύλακάς σου.
Θεραπεύει το μίσος σου, αφαιρεί την τρέλα σου.
Να τι χάνεις, δυστυχώς με το λάθος σου!
Το βιβλίο είναι ο δικός σου πλούτος! Είναι η γνώση,
Το δίκιο, η αλήθεια, η αρετή, το καθήκον,
Η πρόοδος, η λογική που διαλύει τα παραμιλητά.
Κι εσύ όλα αυτά τα καταστρέφεις!
– Δεν ξέρω να διαβάζω.

Ποίημα του Βίκτορα Ουγκώ, που γράφτηκε μετά την πυρπόληση της βιβλιοθήκης του Κεραμικού κατά την διάρκεια της εξέγερσης της Κομούνας του Παρισιού, το 1871. Τίτλος πρωτοτύπου «A qui la faute ?» (Ποιος φταίει;).

* Μπεκαριά (Cesare Beccaria): Ιταλός νομικός, φιλόσοφος και πολιτικός από τους πρώτους που καταδίκασαν τα βασανιστήρια και την ποινή του θανάτου, θεμελιωτής του κλάδου της εγκληματολογίας.

ΝΔ καί ΠΑΣΟΚ / ΧΕΙΡΙΣΤΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα στην οποία οι διάδοχοι των νικητών γράφουν την Ιστορία καθ’ υπαγόρευση των ηττημένων και των διαδόχων τους. Αποτέλεσμα του θλιβερού αυτού φαινομένου είναι η παραποίηση και η διαστρέβλωση της Ιστορίας σε εξοργιστικό βαθμό. Το Ελληνικό Έθνος δέχτηκε την ένοπλη επίθεση κομμουνιστικών δυνάμεων, ένα τμήμα των οποίων ήταν σλαβικής καταγωγής. Για την αντιμετώπιση της επιθέσεως αυτή, ο τότε Πρωθυπουργός Κ.Τσαλδάρης, παραχώρησε την πρωθυπουργία στον Θεμιστοκλή Σοφούλη, ηγέτη του μειοψηφήσαντος κόμματος των Φιλελευθέρων.

Ο Σοφούλης εμψύχωσε τίς Ένοπλες Δυνάμεις, λέγοντας μεταξύ άλλων : «Ο αντίπαλος μισεί θανασίμως την Δημοκρατία και κραυγάζει αναισχύντως υπέρ αυτής… Περιφρονεί τον άνθρωπο, προς τον οποίο συμπεριφέρεται με τερατώδη σκληρότητα και ομιλεί περί ανθρωπισμού. Υποκρίνεται τον πιονούντα για τά δεινά του λαού, και οραματίζεται κοινωνία κατέργων!».

… Στον τετραετή πόλεμο κατά του κομμουνισμού, 1946-1949 έχασαν την ζωή τους 1.400 περίπου αξιωματικοί, 25.000 στρατιώτες, χωροφύλακες και πολίτες, ενώ απήχθησαν 28.000 παιδιά και 19.850 ενήλικες. Η σημερινή πατρίδα, όχι μόνο δεν τους τίμησε ποτέ, αλλά και αποφεύγει να μνημονεύσεί αυτούς και τους αγώνες τους, σε έναν ξενοκίνητο πόλεμο, πού κατ’ ευφημισμό ονόμασε «εμφύλιο». …

…Ο τετραετής πόλεμος ήταν σποσχιστικός και όχι εμφύλιο. Η επιλογή της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ δεν ήταν ούτε τυχαία, ούτε απλώς εσφαλμένη. Ήταν πλήρης υποταγή στην Σοβιετική στρατηγική….. Αυτή η υποταγή του ΚΚΕ στα κελεύσματα του Στάλιν, έφερε σε αντίθεση την πολιτική του κόμματος αυτού με τά εθνικά συμφέροντα της Ελλάδος. Το οδήγησε σε μία προδοτική θέση σε βάρος της Μακεδονίας και της Θράκης, τις οποίες θυσίαζε για να ευνοηθούν τά σχέδιά του. Τόση ήταν η εμμονή του ΚΚΕ στην επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, με οποιαδήποτε θυσία, ώστε και μετά την καταστολή του συμμοριτοπόλεμου, το 1950, ο Ν.Ζαχαριάδης απέστειλε ομάδα στελεχών, μεταξύ των οποίων και τον Χ.Φλωράκη, για να σπουδάσουν την τακτική του πολέμου στην Στρατιωτική Ακαδημία ΦΡΟΥΝΖΕ της Ρωσίας, προκειμένου να προετοιμάσει την νέα στρατιωτική ηγεσία του ΚΚΕ. ….

…. Το 1988 ο Χ.Φλωράκης, στην κατάμεστη Βουλή των Ελλήνων έθεσε ως δήθεν ανθρωπιστικό θέμα το αίτημα των Σλαβόφωνων της Μακεδονίας, που μετά τον «εμφύλιο» κατέφυγαν στην Γιουγκοσλαβία και έκτοτε προσπαθούν να επανέλθουν στην Ελλάδα, για να συνεχίσουν το έργο τους. Φυσικά ο Φλωράκης δεν είπε ότι οι Σλαβόφωνοι αυτοί ήταν σύντροφοί του στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος και μέλη της ΣΝΟΦ, είχαν προσπαθήσει δε να πραγματοποιήσουν το σχέδιο του Τίτο, για την δημιουργία αυτόνομης σλαβικής Μακεδονία, με γιουγκοσλαβική επικυριαρχία, τά εδάφη της οποίας θα έφθαναν μέχρι την Θεσσαλονίκη.

Ούτε ο Φλωράκης, ούτε το ΚΚΕ ζήτησαν ποτέ συγνώμη από τον Ελληνικό Λαό, για τά αντεθνικά σχέδιά τους και τους χιλιάδες νεκρούς πού χάθηκαν.

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις, για κομματικούς λόγους, επέτρεψαν μία πρωτοφανή ιδεολογική τρομοκρατία. Όποιος εκφραστεί εναντίον του ΚΚΕ, και της απόφασης της 5ης Ολομέλειάς του, για την τύχη της Μακεδονίας και Θράκης, αποκαλείται εχθρός του λαού και φορέας πολιτικού μίσους. Και όποιος θελήσει να τιμήσει την μνήμη των πεσόντων, βαπτίζεται ως ακροδεξιός και όργανο της ολιγαρχίας. Αντιθέτως, όσοι υπηρέτησαν στην Μακρόνησο και στην Γυάρο, έχουν δικαίωμα να υπενθυμίζουν και να διεκτραγωδούν όσα υπέφεραν…

… Η Ελληνική Πολιτεία δεν τίμησε όπως έπρεπε τον ηγήτορα των Ενόπλων Δυνάμεων, τον Αρχιστράτηγο Παπάγο….

Αντιθέτως, ο ηγήτορας του Δημοκρατικού Στρατού Μάρκος Βαφειάδης, ο αρχηγός του ΚΚΕ Ν.Ζαχαριάδης και ο Χ. Φλωράκης κηδεύτηκαν δημοσία δαπάνη… Για τον θάνατο του τελευταίου έγινε και προσβολή της ελληνικής σημαίας, την οποία εκείνος πολέμησε, συγχρόνως δε και η μεγαλύτερη ύβρις κατά των θυμάτων του….

… Προηγήθηκαν και δύο άλλες επαίσχυντες και αντεθνικές πράξεις (από το κόμμα της Ν.Δ.). Η παράδοση στην πυρά της ιστορίας του στρατού, πού ανέγραφε λεπτομέρειες περί της διεξαγωγής του ανταρτοπόλεμου, κατόπιν αιτήσεως του Χ.Φλωράκη στον Υπουργό Αμύνης Ε.Αβέρωφ. Και επιπλέον, η διαγραφή από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, των τοπωνυμίων Βίτσι και Γράμμος, όπου έπεσαν οι περισσότεροι νεκροί του ανταρτοπόλεμου….



Από το άρθρο του κ.Βασίλη Κόκκινου, πρώην Προέδρου του Αρείου Πάγου (3/12/2006)

ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΦΙΜΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ

Ανοιχτή επιστολή στον κύριο Ακη Παυλόπουλο

Παρουσιαστή του δελτίου ειδήσεων του Extra 3



Αθήνα, 23 Φεβρουαρίου 2012



Κύριε Παυλόπουλε καλησπέρα

Σάς παρακολούθησα χθές βράδυ καί χάρηκα όταν είδα πώς έχετε καλεσμένο τόν κ.Κωνσταντίνο Πλεύρη, εξαίρετο νομικό καί ένθερμο πατριώτη, ιδιότητα πού δέν έχουν άλλοι καλεσμένοι σας.

Όμως, θεωρήσατε καλό νά μήν αφήσετε τόν κ.Πλεύρη νά μιλήσει, όταν άρχισε νά λέει πώς τό 1974, τό έλλειμμα τής Ελλάδος ήταν μηδενικό, καί μάλιστα άρχισε νά φωνάζει καί η κ.Βούλτεψη μέ τήν τσιριχτή της φωνούλα, λέγοντας πώς η Χούντα είχε μαγειρέψει τά στοιχεία.

Αγαπητέ κ.Παυλόπουλε, ενημερώνω και εσάς καί τήν κ.Βούλτεψη, πώς τά στοιχεία αυτά δέν είναι "μαγειρεμένα", αλλά επίσημα στοιχεία τής Τραπέζης τής Ελλάδος... αλλά καί τού ΟΟΣΑ.

Γιά να μήν μάς περνάτε γιά αμόρφωτους δηλαδή!!!

Προσπάθησα νά σας τά πώ και τηλεφωνικώς χθές τό βράδυ, αλλά στάθηκε αδύνατον!!!!

Η κυρία Βούλτεψη γιατί ωρυόταν έτσι;;; Μήπως ελπίζει πώς μέ τήν περίφημη Δημοκρατία, θά εκλεγεί ξανά;;; Αρκετά χρήματα δέν κέρδισε καί αυτή;;;; Ήμαρτον πιά!!!

Εσείς δέ, επιμένατε νά καλύπτετε τήν φωνή τού κυρίου Πλεύρη, λέγοντας πώς από μία Χούντα καί μία κακή Δημοκρατία, προτιμάτε μία καλή Δημοκρατία..... Τί συλλογισμός είναι πάλι αυτός;;;;

Επιμένατε νά "φιμώνετε" τόν κύριο Πλεύρη, ενώ πρίν μερικές εβδομάδες είχατε όλοι κλείσει τό στόμα σας μπροστά στήν "προοδευτική" κυρία Κανέλλη....

Αν συνεχίσετε έτσι κύριε Παυλόπουλε, θά σταματήσει πολύς κόσμος νά σας παρακολουθεί....



Σας ευχαριστώ

Μία Ελληνιδα



Υ.Γ. Αυτήν μου τήν επιστολή θά τήν δημοσιεύσω καί στό ιστολόγιο afipnisiellinismou.

Δημοκρατία έχουμε άλλωστε... Ή, όχι;;;

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΤΡΟΤΣΚΙ, ΜΗ ΡΑΤΣΙΣΤΗ!!!

Η λέξη «ρατσιστής» για μεγάλο χρονικό διάστημα έχει γίνει το πιο αποτελεσματικό λεκτικό όπλο δημιουργίας φόβου στο αριστερό και νεοσυντηρητικό (νεοφιλελεύθερο) οπλοστάσιο. Χρησιμοποιήθηκε για να συκοφαντήσει τους παραδοσιακούς (‘συντηρητικούς’), να...τερματίσει κάθε συζήτηση, και να κάνει τον αντίπαλο να τρέχει να κρυφτεί. Στον κοινωνικό χώρο, έχει προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ζημιά με το να την χρησιμοποιούν για να κάνουν πλύση εγκεφάλου στις ευαίσθητες νεαρές ηλικίες, και να διδάξουν τους ανθρώπους να μισούν το έθνος τους, τις πολιτιστικές παραδόσεις τους, και το χειρότερο απ’ όλα, τον ίδιο τους τον εαυτό.

Από πού προέρχεται όμως η λέξη αυτή; Μήπως από κάποιον φιλελεύθερο κοινωνιολόγο; Κάποιον Μαρξιστή καθηγητή Πανεπιστημίου του 60; Ίσως κάποιον πολιτικό του Δημοκρατικού κόμματος; Όχι. Η η λέξη επινοήθηκε από έναν από τους κύριους αρχιτέκτονες του 74χρoνου Σοβιετικού εφιάλτη, του ιδρυτή και πρώτου ηγέτη του περίφημου Κόκκινου Στρατού, τον Λέον Τρότσκι. (Σχ. ΚΟ: Ο Leon Trotsky ήταν Εβραίος που γεννήθηκε στο μικρό χωριό Γιάνοφκα της Ουκρανίας, στις 7 Νοεμβρίου 1879. Το πραγματικό του όνομα ήταν Lev Davidovich Bronstein. Μετά την διαγραφή του από το Κομμουνιστικό Κόμμα, εξορίστηκε από την Σοβιετική Ένωση και δολοφονήθηκε στο Μεξικό από τον Σοβιετικό πράκτορα Ραμόν Μερσάντερ).
Ρίξε μια ματιά σε αυτό το έγγραφο, εάν μπορείς…
«Славянофильство, мессианизм отсталости, строило свою философию на том, что русский народ и его церковь насквозь демократичны, а официальная Россия -- это немецкая бюрократия, насажденная Петром. Маркс заметил по этому поводу: "Ведь точнотак же и тевтонские ослы сваливают деспотизм Фридриха II и т. д. нафранцузов, как будто отсталые рабы не нуждаются всегда вцивилизованных рабах, чтобы пройти нужную выучку". Это краткоезамечание исчерпывает до дна не только старую философиюславянофилов, но и новейшие откровения "расистов".»

Πρόκειται για το έργο του 1930 του Λέον Τρότσκι, «Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης», από όπου είναι το παραπάνω απόσπασμα. Η τελευταία λέξη σε αυτό το χωρίο είναι "расистов," που αν το μεταφέρουμε στην λατινική γραφή είναι "racistov" δηλαδή, "ρατσιστές". Στο έργο αυτό βλέπουμε για πρώτη φορά στην ιστορία να εμφανίζεται η συγκεκριμένη λέξη.

Οι πιο δύσπιστοι μπορούν να το ελέγξουν, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να βρουν να χρησιμοποιείται νωρίτερα η λέξη «ρατσιστής», πριν από τον Τρότσκι που την χρησιμοποιεί εδώ.

Έτσι, το επόμενο λογικό ερώτημα είναι ποιος ήταν ο σκοπός του Λέον Τρότσκι στο να επινοήσει αυτήν την λέξη; Για να το μάθουμε, ας ρίξουμε μια ματιά σε μια μετάφραση της παραγράφου που είδαμε πριν.



"Η ‘Σλαβοφιλία’ (Slavophilism), ο μεσσιανισμός της καθυστέρησης, βασίζει την φιλοσοφία της στην υπόθεση ότι ο ρωσικός λαός και η εκκλησία τους, είναι ολωσδιόλου δημοκρατικοί, ενώ η Ρωσία είναι η επίσημη γερμανική γραφειοκρατία που τους έχει επιβληθεί από τον Μεγάλο Πέτρο. Ο Μαρξ σχολίασε πάνω σε αυτό το θέμα:" Με τον ίδιο τρόπο οι Τεύτονες "ηλίθιοι" κατηγόρησαν τον δεσποτισμό του Φρειδερίκου του Β’ στους Γάλλους, σαν οι καθυστερημένοι σκλάβοι να μην είχαν πάντα ανάγκη τους πολιτισμένους σκλάβους να τους εκπαιδεύσουν. "Αυτό το σύντομο σχόλιο αποτελειώνει εντελώς όχι μόνο την παλιά φιλοσοφία των Σλαβόφιλων, αλλά επίσης, και τις τελευταίες αποκαλύψεις των «ρατσιστών». "

Οι ‘Σλαβόφιλοι’ στους οποίους αναφέρεται ο Τρότσκι, υπήρξαν ιστορικά μια ομάδα Σλάβων παραδοσιοκρατικών που εκτιμούσαν ιδιαιτέρως τον αυτόχθονα πολιτισμό και τον τρόπο ζωής τους, και ήθελαν να τον προστατεύσουν. Ο Τρότσκι από την άλλη τους έβλεπε, ως ένα εμπόδιο στα διεθνιστικά κομμουνιστικά σχέδιά του για τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος δεν νοιάζονταν ούτε στο ελάχιστο για τους Σλάβους Ρώσους του οποίους, υποτίθεται υπηρετούσε. Για αυτόν, οι ‘Σλαβόφιλοι’, δηλαδή οι Σλάβοι που διέπραξαν το «έγκλημα» να αγαπάνε τον λαό τους και να προσπαθούν να προστατεύσουν την δική τους παράδοση, ήταν απλά "καθυστερημένοι", και άλλοι σαν και αυτούς ήταν απλά "ρατσιστές".

Η προέλευση της λέξης είναι υποτίθεται μια κραυγή από την αριστερή-φιλελεύθερη εκδοχή της ιστορίας: ότι η λέξη επινοήθηκε για ‘καλό σκοπό’ για τον εντοπισμό ανθρώπων που είναι προκατειλημμένοι εναντίον ορισμένων φυλετικών ομάδων και ως σύνθημα για τους καλούς Φιλελεύθερους που θέλουν να προστατεύσουν τις φυλετικές μειονότητες από τους φανατικούς.

Αντίθετα, η πραγματική έννοια πίσω από την λέξη – ότι οι εθνοκεντρικοί «καθυστερημένοι» πρέπει να αφήσουν την θέση τους για τους "φωτισμένους" διεθνιστές - συχνά χρησιμοποιήθηκε από τον Κομισάριο Τρότσκι ως σύνθημα για τους καλούς κομμουνιστές του Κόκκινου Στρατού να ξεκινήσουν δολοφονικές επιδρομές εναντίον των λαών που αντιστέκονταν θέλοντας να προστατεύσουν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους από το να αντικατασταθεί με έναν ξένο σύστημα.

Σήμερα θα δούμε ότι οι μόνες αλλαγές στην λέξη και στην βασική ιδέα της από το 1930, είναι ότι οι στόχοι της λέξης έχουν επεκταθεί όχι μόνο στους Σλάβους οι οποίοι δεν θα υποτάσσονταν στο μαρξιστικό διεθνιστικό σχέδιο, αλλά σε όλους τους λευκούς ανθρώπους, Σλάβους ή όχι, οι οποίοι δεν υποτάσσονται στο ίδιο άθλιο μαρξιστικό σχέδιο. Επίσης, εκείνοι οι οποίοι εξοπλίζονται με την λέξη αυτή έχουν επεκταθεί από μια χούφτα κομμουνιστές σε ολόκληρο το φιλελεύθερο και νεοσυντηρητικό κατεστημένο, σε όλα τα έθνη σε όλο τον κόσμο.

Ο Λέον Τρότσκι, αφού βοήθησε τον Λένιν στην δημιουργία της Σοβιετικής δολοφονικής μηχανής στην οποία ο ίδιος και ο Τρότσκι σκότωσαν 1 έως 4 εκατομμύρια άτομα, εκδιώχθηκε από την Σοβιετική Ένωση το 1929, αφού έχασε την μάχη για την εξουσία για να γίνει διάδοχος του Λένιν.

Ωστόσο, πριν ξεθωριάσει μέσα στις σελίδες της ιστορίας, ο Λέον Τρότσκι, θα έκανε ένα τελευταίο πράγμα, το 1930, που θα προκαλούσε αναμφισβήτητα μεγαλύτερη ζημιά στην Δύση από τον Στάλιν και ολόκληρο το σοβιετικό πυρηνικό οπλοστάσιο των διαδόχων του. Εφηύρε μια λέξη που κυριολεκτικά θα έδινε δύναμη σε κάθε λογής εαυτοφοβική και εθνοπροδοτική φωνή μέσα στην Δύση για να επανακαθορίσει τους ανθρώπους που θέλουν να μείνουν πιστοί στον λαό τους, τις πολιτιστικές παραδόσεις τους και τον τρόπο ζωής ως τους «χειρότερους ανθρώπους», και μέσω της προπαγάνδας να επηρεάσουν την κυβέρνηση, το εκπαιδευτικό σύστημα, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σχεδόν τον κάθε ένα γύρω τους.

Σύμφωνα με την προπαγάνδα ο λευκός άνδρας είναι ο δράστης κάθε γενοκτονίας και δουλείας στον κόσμο, και αυτό θα πρέπει να συνεχίζεται μέχρι η Δύση να υποταχθεί στην τροτσκιστική διεθνιστική ατζέντα, χωρίς να προβάλει την παραμικρή αντίσταση. Μπορούμε να δούμε τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής τώρα, με τα φυλετικά διπλά μέτρα και σταθμά που δημιουργήθηκαν στην Αμερική (σε βάρος των λευκών Αμερικάνων, φυσικά), με την δημιουργία των «ρατσιστικών» εγκλημάτων και των εγκλημάτων «μίσους» στην Ευρώπη (με στόχο μόνο τον γηγενή πληθυσμό, φυσικά), με την καναδική και την αυστραλιανή κυβέρνηση να έχουν εφαρμόσει την «πολυπολιτισμικότητα» ως την επίσημη κρατική πολιτική (σε βάρος των γηγενών πολιτών), και πάνω απ’ όλα, με το τεράστιο κύμα τριτοκοσμικών μεταναστών στην Δύση, που υποστηρίζεται από όλες τις δυτικές κυβερνήσεις, κάτι που μεταβάλλει ριζικά την σύνθεση και τον πολιτισμό των χωρών αυτών, και απειλεί τον αρχικό τους πληθυσμό, μετατρέποντάς τους σε μειοψηφία μέσα στη ίδια τους την χώρα. Κι όλα αυτά μέσα σε μόλις λίγες δεκαετίες.

Σχ. ΚΟ: Η λέξη «ρατσισμός» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1933 από τον Magnus Hirschfeld, έναν Γερμανό, εβραϊκής καταγωγής, ομοφυλόφιλο μαρξιστή και ιδρυτή του Institut für Sexualwissenschaft(Ινστιτούτο Ερευνών για την Σεξουαλικότητα) στο Βερολίνο. Το ίδρυμα ήταν μέρος της Σχολής της Φρανκφούρτης που είχε ως πρότυπο το Ινστιτούτο Μαρξ- Ένγκελς της Μόσχας.

Το βιβλίο με το ίδιο όνομα (‘Ρατσισμός’) δημοσιεύθηκε το 1933 στα γερμανικά και αργότερα μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1938 από τους μαρξιστές / κομμουνιστές φίλους του Hirschfeld, (Maurice Eden Paulκαι Cedar Paul).

Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ!!!

ΟΧΙ, ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΔΕΝ ΑΠΕΤΥΧΕ!!!

Τό πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης - βαρύγδουπος τίτλος για το Μνημόνιο – απέτυχε. Οδήγησε σε βαθιά ύφεση, σε ισοπέδωση της ελληνικής οικονομίας, σε κατάρρευση των κρατικών δομών, σε τρομακτική ανεργία και σε εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Το χρέος αυξήθηκε, η δημόσια περιουσία υποθηκεύεται, η εθνική μας κυριαρχία χάνεται και για να μην τά πολυλογώ, έχουμε χρεοκοπήσει.

Κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι οι δανειστές μας θα προχωρούσαν σε διορθωτικές κινήσεις, προσαρμόζοντας το πρόγραμμα. Αντί αυτού, επανέρχονται σε μία ήδη ισοπεδωμένη χώρα και ζητούν ακόμη πιο σκληρά μέτρα.

Τελικά, το Μνημόνιο δεν απέτυχε. Απλώς ο στόχος δεν ήταν αυτός πού έλεγαν οι δανειστές. Ο πραγματικός στόχος ήταν η οικονομική και πολιτική άλωση της χώρας και έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό!!!

Τώρα οι εταίροι ασκούν την ύστατη πίεση για να ολοκληρωθεί η αποστολή τους. Ιδανική εξέλιξη θα ήταν να αποδεχθούν και τά 3 κόμματα της κυβέρνησης Παπαδήμου όλους τους όρους, να τους επικυρώσει το Κοινοβούλιο και η χώρα μαζί με τους πολίτες να περάσει σε αγγλικό Δίκαιο.

Και αν αυτό δεν γίνει, έχουν και το Plan B. Έχουν τόσο πολύ ευτελίσει την Ελλάδα παγκοσμίως, ώστε αν εμείς δεν εφαρμόσουμε τά συμφωνηθέντα, τότε η Τρόϊκα θα σταματήσει την χρηματοδότηση, αλλά θα κατηγορήσει την ίδια την Ελλάδα για την χρεωκοπία.

Οι επικυρίαρχοι έχουν ακόμη έναν στόχο. Αφού δεν μπορούν να αναστείλουν επ’ αόριστον τις εκλογές, επιδιώκουν η επόμενη κυβέρνηση να μην είναι αυτοδύναμη. Γι αυτό και επιμένουν τόσο πολύ να υπογράψει ο Αντώνης Σαμαράς τά πάντα. Η Νέα Δημοκρατία θα φθαρεί τόσο πολύ, ώστε δεν θα πετύχει αυτοδυναμία, το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη μπεί στον αποτεφρωτήρα, η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται να κυβερνήσει…άρα, σωτηρία δεν υπάρχει.

Εκτός εάν θυμηθούμε ότι είμαστε πατριώτες έλληνες, και διώξουμε μια για πάντα από την χώρα μας τά κοράκια, είτε είναι εγχώρια, είτε είναι εισαγώμενα.

ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΔΑΣΚΑΛΕ!!!!

Οι τρεις δάσκαλοι, οι τρεις Ιεράρχες.

4 Φεβρουαρίου 2012

Γράφει ο Δ. Νατσιός Δάσκαλος, Κιλκίς



Ειλικρινά, όταν πλησιάζει η γιορτή των Τριών Ιεραρχών, η γιορτή της Παιδείας και των Γραμμάτων, αισθάνομαι άβολα, νιώθω ως εκπαιδευτικός, ακόμη και ντροπή. Χάσμα μέγα χωρίζει το πνεύμα των Πατέρων, μ’ αυτό που λέγεται σήμερα νεοελληνική Παιδεία.

Τους ονομάζουμε προστάτες μας, όμως τους τιμούμε τόσο, ώστε φροντίσαμε να τους εξοβελίσουμε από τα αναλυτικά προγράμματα. Ο μαθητής του δημοτικού σχολείου, δεν συναντάει στα αναγνωστικά του ούτε ένα κείμενο των Τριών Ιεραρχών. Δεν αρωματίζει τα βιβλία ο λόγος ο ορθόδοξος, ο ελληνικός των Πατέρων, γιατί έτσι έκρινε η «προοδευτική» διανόηση. Ακόμη και στις σχολές, όπου παράγονται «με το κιλό» οι εκπαιδευτικοί, απουσιάζουν οι παιδευτικοί τους θησαυροί. Προς τι, λοιπόν, οι γιορτές και οι πανηγυρικοί;

Συναθροίζονται οι ταγοί, για να λύσουν, να συμμορφώσουν τα της Παιδείας. Τόμοι ολόκληροι γράφονται με παχιές αναλύσεις και διαπιστώσεις, όμως άλυτο το πρόβλημα. Νόσημα ανίατο, κακοφορμισμένο. Ουδείς τολμά να θέσει τον δάκτυλο του επί «τον τύπον των ήλων».

Το πρόβλημα της ελληνικής Παιδείας είναι ότι δεν είναι…ελληνική. 400 και 500 χρόνια κάτω από το ζυγό των Τούρκων άντεξε το Γένος, γιατί αρδευόταν από τις ελληνικές πηγές μιας Παιδείας, που ξεκινούσε από τους «γοναίγους της ανθρωπότης» τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τους άλλους σοφούς της αρχαιότητας και κατέληγε στους Πατέρες της Εκκλησίας.
Ο ακαδημαϊκός Σίμος Μενάρδος τονίζει: «Η ψυχή του Έθνους αγρυπνούσε. Φτωχοί παπάδες και δάσκαλοι, που ετρέφοντο με λίγο ψωμί, είχαν το σθένος εις το βάθος της ψυχής των, σθένος ποιητών. Καταλάβαιναν την ευθύνην που τους εβάρυνε να συνεχίσουν την ελληνικήν παράδοσιν και διηγούντο εις τα Ελληνόπουλα ποια ήταν άλλοτε η πατρίδα τους και τους δίδασκαν δύο ονόματα: Ελλάς και ελευθερία» («Η παιδεία στην Τουρκοκρατία», σελ 181).
Το θαυμαστό αυτό κείμενο, αποκαλύπτει μεγαλειωδώς τα αίτια της σημερινής παρακμής. Κι αν υποστηρίζουν κάποιοι ότι οι συνθήκες οι τωρινές είναι διαφορετικές, είναι γελασμένοι. Στην Τουρκοκρατία μπορεί να ήταν αλυσοδεμένα τα σώματα, όμως η ψυχή του δούλου Γένους ανέπνεε ελευθέρα. Σήμερα βιώνουμε την χειρότερη αιχμαλωσία, την πνευματική. «…αυτή είναι η ζωή για τους σημερινούς ανθρώπους.

Παγερή αδιαφορία, ύπνος ψυχικός, οκνηρία, φόβος, κρυφή απελπισία, και πολλή φασαρία για να σκεπαστεί η αμηχανία. Κι η φασαρία είναι ανοησίες, κουτσομπολιό, σκάνδαλα, εγκλήματα, κάθε μικρολογία που την παίρνουμε στα σοβαρά, ενώ κανένα σοβαρό πράγμα δεν βρίσκει θέση μέσα στα ζαλισμένα μυαλά τους και στις αποσυντεθειμένες ψυχές τους». Είναι λόγια του Φώτη Κόντογλου, δασκάλου του Γένους μας, από το βιβλίο του «Μυστικά Άνθη»

Έγραψα παραπάνω πως το κείμενο του ακαδημαϊκου Σ. Μενάρδου φωτίζει το…αφεγγές πρόβλημα της Παιδείας μας. Το ότι δεν συνεχίζουμε την παράδοσή μας υπεύθυνοι είναι οι εκπαιδευτικοί. Το επίσημο κράτος είναι ανάξιο, θέλει τον δάσκαλο κακομοίρη πενταροκυνηγό και τους μαθητές, ημιμαθή νευρόσπαστα, που θα παρακαλούν τους κλεφτοκατσικάδες, με ένα άχρηστο πτυχίο στο χέρι, για μια «θέση» απασχόλησης.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει για τον δάσκαλο: «Ο δάσκαλος δεν πρέπει ούτε απειρία να επικαλεσθεί, ούτε να προφασισθεί άγνοια, ούτε να προβάλει ως δικαιολογία την ανάγκη και την φτώχεια…Γι αυτό κάθισε στον διδασκαλικό θρόνο, για να σαλπίσει στους άλλους την αλήθεια, για να οδηγεί (τους μαθητές) στον δρόμο της αρετής και να προμηνύει τις μελλοντικές δυσκολίες». (Β.Χαρώνη «Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου», τομ. Β’ σελ 247). Πάσχει σήμερα η Παιδεία, γιατί ούτε η ευθύνη μας βαραίνει ούτε σαλπίζουμε την αλήθεια. Μονάχη έγνοια μας τα επιδόματα, η αναρρίχηση στα αξιώματα, το ύψος των αποδοχών μας. Μέγιστο παιδαγωγικό αξίωμα των Τριών Ιεραρχών είναι το παράδειγμα: «Ή μη δίδασκε ή δίδασκε δια του παραδείγματος», αναφωνεί ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Στα χρόνια της σκλαβιάς «το σχολείο μπορούσε με τον επιβλητικό εκείνο, άγιο άνθρωπο, τον σεβαστό γέροντα δάσκαλο, που χωρίς ίσως ιδέα από παιδαγωγική, έτσι σαν με άμεση μετάγγιση, ψυχή με ψυχή, έδινε το παιδί τον θησαυρό της δικής του ανώτερης προσωπικότητας. Και ξεσκόλιζε το παιδί, αγνώριστο κυριολεκτικά, άνθρωπος στ’ αλήθεια, που ήταν η ελπίδα, το καμάρι του Γένους, ο φόβος και η ανησυχία του κατακτητή…Κυβερνούσε αργότερα την φαμίλια του, μα και το χωριό του, όπου η χρεία (=ανάγκη) το καλούσε. Πήγαινε και έβγαινε ασπροπρόσωπος σε αρχές, σε προξένους, σε δυνατούς».

Αυτό λείπει σήμερα: η μετάγγιση του θησαυρού, που ονομάζεται ελληνορθόδοξη παράδοση. Μπαίνουν σήμερα στην εκπαίδευση άνθρωποι ανυποψίαστοι για το βαρύ έργο που επωμίζονται. «Γι αυτό οι πολιτείες μας είναι διεφθαρμένες, γιατί οι δάσκαλοι της νεότητας είναι κακοί. Γι αυτό εκείνοι που πρόκειται να γίνουν δάσκαλοι, πρέπει προηγουμένως να έχουν αυτοί καταρτισθεί και έπειτα να αποστέλλονται σ’αυτό το έργο». Τα λόγια του Αγίου Ιωάννη μας ελέγχουν όλους όσοι «διδάσκουμε την νεότητα». Και χωρίς να ταπεινολογώ, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου και, όπως έλεγε ο στρατηγός Μακρυγιάννης, «ας με συγχωρέσουνε εκείνοι όπου τους λέγω τα κουσούρια τους. Έχουν το δικαίωμα να ειπούνε κι αυτείνοι τα δικά μου, ό,τι έκαμα. Κι όταν λέγονται τα λάθη μας, τότε κάνουν λιγότερα οι μεταγενέστεροι και γινόμαστε κι εμείς έθνος».

Τελειώνοντας αναφέρουμε τά λόγια τού Αποστόλου Παύλου: «Είτε τρώτε, λέγει ο Απ.Παύλος, είτε πίνετε, είτε κάνετε οτιδήποτε άλλο, όλα να τα κάνετε για τη δόξα του Θεού». Λοιπόν, όταν κάθεσαι στο τραπέζι, να προσεύχεσαι όταν τρως το ψωμί, να ευχαριστείς εκείνον που στο έχει δώσει, όταν πίνεις το κρασί και τονώνεις με αυτό την ασθενική φύση του σώματος σου, να θυμάσαι εκείνον που σου παρέχει το δώρο αυτό, για να σου δημιουργεί ψυχική αγαλλίαση και να σε ανακουφίζει, όταν είσαι άρρωστος. Περνά η ανάγκη των τροφών; Ας μην περνά όμως η θύμηση του ευεργέτη. Όταν φορείς το πουκάμισο, να εκφράζεις ευχαριστία σ’ εκείνον που στο έχει δώσει όταν φορείς το πανωφόρι, να αγαπήσεις περισσότερο τον Θεό, ο οποίος και για το χειμώνα και για το καλοκαίρι μας χάρισε τα κατάλληλα ενδύματα, τα οποία προστατεύουν τη ζωή μας και κρύβουν την ασχήμια μας. Τελειώνει η ημέρα; Να ευχαριστείς αυτόν που μας χάρισε τον ήλιο, για να κάνουμε τις εργασίες της ημέρας, και μας έδωσε την φωτιά, για να μας φωτίζει τη νύχτα και για να εξυπηρετεί τις υπόλοιπες ανάγκες της ζωής».

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ!!! Ο ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ

Σαράντος Καργάκος. Οι γερμανικές εκτελέσεις



Ιστορικού – Συγγραφέως

Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν’ αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ’ αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ’ ένα πικρό χαμόγελο.

Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!

Κάποτε τα δεινά έληξαν και στον τόπο εγκαθιδρύθηκε μια κουτσή και στραβή τάξη. Η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες ώρες αφόρητης φτώχειας. Η Κατοχή μάς είχε εξουθενώσει. Κάποιοι δικηγόροι ξεκίνησαν έναν αγώνα για αποζημιώσεις. Μάζευαν υπογραφές από συγγενείς θυμάτων. Υπόσχονταν δύο χιλιάδες το «κεφάλι». Πήγαν και στον πατέρα μου να υπογράψει, μα ο φτωχούλης αρνήθηκε με βδελυγμία. «Δεν κοστολογούνται τα κεφάλια των αδελφών μου», είπε. Κι ένιωσε πως ανταπέδιδε με την φράση αυτή την καλύτερη τιμωρία στην επηρμένη μεταπολεμική Γερμανία, την Γερμανία του οικονομικού θαύματος, που στηρίχθηκε στην ξένη εργασία και στην αφειδώς παρεχόμενη αμερικανική βοήθεια.

Αν σ’ όλη αυτή την μακρά διαδικασία με πληγώνει κάτι, είναι όχι αυτή καθαυτή η εκτέλεση, αλλά η «νομιμότητα» αυτής της εκτέλεσης. Οι γερμανικές αρχές είχαν διακηρύξει πως για κάθε σκοτωμένο Γερμανό θα εκτελούνταν 40 άμαχοι Έλληνες. Ας το σκεφθούμε αυτό: 40 Έλληνες έναντι ενός Γερμανού! Έτσι μας κοστολόγισαν κι έτσι μας κοστολογούν. Ένας Έλληνας είναι υποπολλαπλάσιο του Γερμανού. Αυτό εκφράζει όχι απλώς την ναζιστική θηριωδία και την γενικότερη ευρωπαϊκή νοοτροπία. Γιατί, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ντισραέλι, «μπορεί μια αποικία ν’ απέκτησε ανεξαρτησία, αλλά δεν παύει γι’ αυτόν τον λόγο να είναι αποικία».

Αν σήμερα οι Γερμανοί δυστροπούν να πληρώσουν την επιδικασθείσα από τα Δικαστήρια αποζημίωση στους μαρτυρικούς κατοίκους του Διστόμου (και όχι μόνον), δεν το κάνουν μόνο από τσιγκουνιά, το κάνουν για να μας ταπεινώσουν ακόμη μια φορά. Αρνούνται υπόσταση στα δικαστήριά μας. Ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν σε μας υπόσταση κράτους. Παραπέμπουν το ζήτημα στον Υπουργό. Αυτός είναι ένας περιδεής εκπρόσωπος της Νέας Τάξης που δεν λογοδοτεί στον ελληνικό λαό αλλά στα Διευθυντήρια των Νέων Καιρών.

Αυτό που όμως με θλίβει δεν είναι η ψυχική κακομοιριά των κυβερνώντων, είναι το ηθικό κατάντημα κάποιων δημοσιογράφων. Άκουγα ένα μεσημέρι κάποιον ραδιοσχολιαστή που με άκρως περιφρονητική φωνή στιγμάτιζε την συμπεριφορά των Διστομιτών, επειδή κατέφυγαν στα ασφαλιστικά μέτρα κατά των Γερμανών. Κι έλεγε: «Πού φθάσαμε…»! Έπρεπε να είχε ζήσει την γερμανική φρίκη της Κατοχής, για να είχε δει το πού φθάνε το κτήνος όταν κυριεύει την ανθρώπινη ψυχή. Τι έκαναν οι κάτοικοι του Διστόμου από το να προσφύγουν στην Δικαιοσύνη; Μήπως έπρεπε κι αυτοί να συμπεριφερθούν γερμανικά, δηλαδή να πιάσουν καμμιά πεντακοσαριά Γερμανούς τουρίστες και να τους κρατήσουν ομήρους ή να τους εκτελέσουν; Στα αντίποινα των Γερμανών εμείς δεν απαντήσαμε με αντίποινα. Οι Γερμανοί τιμωρήθηκαν ελάχιστα γι’ αυτά που διέπραξαν στον τόπο μας. Κάλυψαν ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που όφειλαν. Συνέχισαν την ναζιστική πολιτική, όχι βέβαια στη γραμμή του Χίτλερ (δεν είναι ακόμη καιρός) αλλά στην γραμμή του Γκαίμπελς. Παραπλάνηση και εξαπάτηση. Και μετά αποθράσυνση. Θα ‘ρθει στιγμή που θα μας ζητήσουν αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να μας… σκοτώσουν.

Μέρος Δεύτερο

Το κείμενο αυτό είχε γραφτεί προ πολλών ετών για να δημοσιευθεί στην εφημερίδα όπου αρθρογραφούσα. Δεν δημοσιεύθηκε· και σε λίγες ημέρες «εκτελέστηκα» και δημοσιογραφικώς. Μου τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Τώρα που ήλθαν οι δύσκολοι καιροί και η Γερμανία μάς φόρεσε καπίστρι, πολλοί σταθμοί και πάμπολλα έντυπα μού ζητούν να μιλήσω και να γράψω για τις περιβόητες αποζημιώσεις. Μου ζητήθηκε να μιλήσω και για τις εκτελέσεις. Κι αντιμετώπισα τις λοιδορίες δύο «καναλοκύνων». Αναφερόμουν στην εκτέλεση των συγγενών μου και στην υπέροχη στάση της γιαγιάς μου. Ήμουν μπροστά, όταν ο πατέρας τής ανακοίνωσε την εκτέλεση των δύο παιδιών της, των δύο αδελφών του. Η γιαγιά -βαθιά χριστιανική ψυχή- κατέβασε το μαύρο τσεμπέρι ως τα μάτια και πριν τυλίξει με αυτό το στόμα για να μη βγει κραυγή οδύνης, κατόρθωσε να μουρμουρίσει: – Ο θεός να τους συγχωρέσει για το κακό που μου έκαναν!…

Κι έπειτα κλείστηκε στη βαθιά σιωπή της. Που και που ένα σιγαλό – σαν αγεράκι απαλό- μοιρολόι.

Πέρασαν κάποια χρόνια. Ήμουν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, την λεγόμενη τότε «Ογδόη». Ο πατέρας έφθασε ένα μεσημέρι ράκος στο σπίτι. Τον είχε επισκεφθεί στο κατάστημα του «Δραγώνα» (Αιόλου 89) ο άνθρωπος που είχε βάλει στην λίστα των μελλοθάνατων τα αδέρφια του. Ήταν ετοιμοθάνατος· τον «κουράριζε» στον Άγιο Σάββα, εξάδελφός μου ογκολόγος. Του έμεναν λίγες ημέρες ζωής. Ζήτησε από τον εξάδελφό μου την άδεια να βγει για λίγες ώρες· έπρεπε κάποιον να δει. Και πήγε να βρει τον πατέρα μου. Δεν μπορούσε να ανέβει στον ημιώροφο. Τον ζήτησε και κατέβηκε ο πατέρας. Σαν τον είδε πάνιασε.

– Ήλθα να πάρω τη συγγνώμη σου, του είπε ο άλλος. Σε λίγες μέρες πεθαίνω…

Ο πατέρας, βαθιά συγκλονισμένος, μόλις κατόρθωσε να ψελλίσει μία φράση:

– Να ‘σαι συγχωρεμένος…

Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και κλείστηκε στο γραφειάκι που ήταν το λογιστήριο. Δεν ήθελε να τον δει κανείς με δάκρυα στα μάτια. Ήταν ένας μικρόσωμος άνθρωπος με υψηλή περηφάνεια. Μας τα είπε στο σπίτι με αναφιλητά. Ήταν η πρώτη φορά που μάλωσα με τον πατέρα μου. Με την σκληρότητα της νεανικής ηλικίας πίστευα πως η συγγνώμη σ’ έναν εγκληματία συνιστά αδικία. Σήμερα το ίδιο θα έπραττα κι εγώ, Αυτό δεν σημαίνει πως έκοψα να είμαι Μανιάτης. Αλλά η πείρα μιας μακράς ζωής με εδίδαξε ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι η συγγνώμη. Γι’ αυτό συγχωρώ και τον δημοσιογράφο και τα παρασαρκώματα που τον περιστοιχίζουν, που, χωρίς να φορούν την στολή της «Βέρμαχτ», συνεχίζουν με άλλα μέσα το έργο τους.

Συγχωρώ ακόμη και τους Γερμανούς δημοσιογράφους, τραπεζίτες και πολιτικούς για όσα μας κάνουν. Κι όχι απλώς τους συγχωρώ, αλλά τους ευγνωμονώ. Από τη δική τους αγνώμονα στάση, θα ξεπηδήσει η δική μας ανάταση, η νέα εθνική μας επανάσταση. Όχι κατά των Γερμανών αλλά κατά των υπολειμμάτων του δωσιλογισμού που «κοπροκρατούν» πολιτικά και οικονομικά την δόλια πατρίδα μας.

Υ.Γ. Το πρωτότυπο κείμενο είναι δημοσιευμένο σε πολυτονικό

Πηγή: Αθηναϊκό Ημερολόγιο 2012, Εκδόσεις Φιλιππότη

ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ....ΤΕΝΕΚΕΣ ΞΕΓΑΝΩΤΟΣ!!!

Για όσους τυχόν δεν ξέρουνε τον «βίο και την πολιτεία» του μεγαλύτερου «ξαγάνωτου τενεκέ» (για να θυμηθούμε τον αείμνηστο Ευ. Γιαννόπουλο), που κυριολεκτικά υπαγόρευσε και επέβαλε στην νεολαία μας τις αξίες του άκοπου πλουτισμού, του χαβαλέ, του ακριβού αυτοκινήτου, της γκόμενας, της επίδειξης και «ολίγης» από ναρκωτικά, οδηγώντας την στην καταστροφή!



ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΜΕΝΟΥ ΛΑΜΟΓΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚΙΣΤΑΝ



Ο Πέτρος του άρθρου 99 (πτωχευτικός κώδικας), ενός αριθμού που έγινε μόδα.



Ένας αριθμός που κάποιους τους φοβίζει και κάποιους άλλους τους κάνει να αισθάνονται ανακούφιση. Για τον Πέτρο της διπλανής πόρτας ή αλλιώς τον Πέτρο που έκανε το lifestyle της Μυκόνου τρόπο ζωής μάλλον είναι ανακούφιση αφού πατώντας πάνω στα καλοφτιαγμένα παραθυράκια του νόμου, δεν θα χρειαστεί να δώσει τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που χρωστάει σε φωτογράφους, δημοσιογράφους, διαφημιστές…



Όλα ξεκίνησαν το 1987, τότε που ο Πέτρος Κωστόπουλος, ο μικρός Βολιώτης βρέθηκε στην Αθήνα και έχοντας γερές πλάτες έφτιαξε ένα ανατρεπτικό περιοδικό. Το ΚΛΙΚ. Για πρώτη φορά βρίσκεται στην θέση του διευθυντή, συναντά την επιτυχία και ο μαγικός κόσμος των media άνοιξε τις αγκάλες του για εκείνον. Μαζί με τον Άρη Τερζόπουλο απογείωσαν το «Κλικ» και ο Πέτρος έμαθε τι θα πει «καλή ζωή».



Λίγα χρόνια μετά εμφανίστηκαν ο Πάνος Μαρινόπουλος και ο ιδιοκτήτης κατασκευαστικής, Δάκης Ιωάννου. Μαζί οι τρεις τους ίδρυσαν την ΙΜΑΚΟ το 1993 και από εκεί που ο Πέτρος ήταν απλά ένας εκδότης ενός επιτυχημένου περιοδικού, όπου έδειχνε κώλους και βυζιά, κατέληξε να είναι συνιδρυτής ενός από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους με τίτλους περιοδικών που έκανα πάταγο. «Nitro», «Mirror», «Down Town» αλλά και ξένοι τίτλοι, όπως το «Esquire» και το «ΟΚ!». Ο Κωστόπουλος αισθάνεται σαν τον Μήδα, το επίπεδο ζωής του αλλάζει και το high life γίνεται καθημερινότητα του. Ο κόσμος τον λατρεύει και τον θαυμάζει. Το απλό παιδί της ελληνικής επαρχίας από μια ταπεινή οικογένεια του μόχθου, έγινε ο μεγιστάνας του lifestyle που παίρνει μικρά ονόματα και τα αναγάγει στο talk of the town. Μεγάλα parties με δευτεροκλασάτες ψευτο-celebrities που δημιούργησε ο ίδιος μέσα από τα περιοδικά του, βόλτες στα πελάγη με τα πανάκριβα φουσκωτά του, εξώφυλλα αλά James Dean και τα πούρα αποτελούν πλέον τρόπο ζωής.

Μόλις η ΙΜΑΚΟ ανεβαίνει στην κορυφή, γίνεται ο απόλυτος εκδότης. Απλώνει τα πλοκάμια του στο ραδιόφωνο και στο ίντερνετ και πλασάρεται ως το «καλό και άνετο αφεντικό»…και στην αρχή τα καταφέρνει. Στελεχώνει την εταιρεία με δικά του άτομα, που αγαπάνε την δουλειά και παλεύουν να ανεβάσουν ακόμα πιο πολύ τις πωλήσεις της ΙΜΑΚΟ. Η εταιρεία εισάγεται στο Χρηματιστήριο, οι πωλήσεις των περιοδικών της εταιρείας καλπάζουν και ο Κωστόπουλος είναι και με την βούλα μέχρι το 2002 ο βασιλιάς του lifestyle.

Δημιουργεί την ψευδαίσθηση στο αγοραστικό κοινό πως έχει ανάγκη να μάθει ποιος βγαίνει με ποιον, τι φοράει η κυρία του κυρίου, που πήγε ο τάδε τραγουδιστής διακοπές με την παράνομη σχέση του και ο κόσμος τσιμπάει. Φτιάχνει έναν κόσμο μέσα στην γκλαμουριά, τον περικλείει μέσα σε μία φούσκα ώστε να φαντάζει άπιαστος και γυαλιστερός και ωθεί τον κόσμο να αγοράζει με μανία τα περιοδικά του και αναμένει την επόμενη επιχειρηματική κίνηση του αυτοδημιούργητου Βολιώτη.

Ωστόσο, η «πτώση» δεν άργησε να έρθει. Ο Πέτρος έκανε μεγάλα ανοίγματα με γνώμονα την ματαιοδοξία του να μπορέσει να εξαπλωθεί στον χώρο και να μονοπωλήσει κατατροπώνοντας τους αντιπάλους. Η ακριβή ζωή σε συνδυασμό με τα υπέρογκα δάνεια που πήρε ήταν το τίμημα της προηγούμενης επιτυχίας. Οι κυκλοφορίες των περιοδικών της IMAKO κατρακύλησαν, το ρευστό τελείωσε και η αίγλη ξεθώριασε. Αυλικοί που ήταν γύρω του, όταν άρχισαν να βλέπουν την κατρακύλα της εταιρίας λάκισαν, και όσοι έμεναν έσφιγγαν τα δόντια και περίμεναν πότε θα διορθωθεί η κατάσταση. Πλέον οι μόνιμοι συνεργάτες του μισθολογίου μειώθηκαν δραματικά και τις θέσεις τους πήραν τα «μπλοκάκια». Νέα, απαίδευτα παιδιά , χωρίς απαιτήσεις, χωρίς λόγο, που κατεβάζουν το κεφάλι και υπομένουν τις αντίξοες συνθήκες περιμένοντας να φτιάξει η κατάσταση, η οποία πάει από το κακό στο χειρότερο.

Από το 2010 οι υπάλληλοι οι οποίοι περνάνε 10-11 ώρες την ημέρα στο σομόν κτήριο της Μαρίνου Αντύπα μένουν απλήρωτοι. Ο ίδιος τους διαβεβαιώνει πως θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μπορέσει να τους πληρώσει. Ταυτόχρονα όμως αγοράζει το ένα σκάφος μετά το άλλο, απολαμβάνει τις διακοπές του σε ξενοδοχεία 5 αστέρων, τρώει και φωτογραφίζεται σε πανάκριβα εστιατόρια, λίγες ώρες αφού είχε κλαφτεί μπροστά στους εκατοντάδες εργαζόμενους του ότι βάζει χρήματα από την τσέπη του για να μπορέσει να στηρίξει την εταιρία.

Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο ίδιος διαβεβαίωσε τους απελπισμένους πλέον εργαζόμενους του πως το πρόβλημα ρευστότητας φτάνει στο τέλος του. Αλλά, τον Δεκέμβριο του 2011 ο ίδιος δηλώνει πως χρήματα δεν υπάρχουν. Μετά από μία σειρά μειώσεων στους μισθούς -οι οποίοι όμως ούτως ή άλλως δεν έχουν καταβληθεί εδώ και μήνες- ο Πέτρος ανακοινώνει πως όποιος θέλει μπορεί να παραιτηθεί και να πάρει τα χρωστούμενα. Αρκεί αυτό να γίνει μέχρι και το τέλος του 2011 -για να μπορέσει να κλείσει τα βιβλία του. Δίνει εντολή στα διευθυντικά στελέχη του να παραιτηθούν ώστε να μην τους πάρει ο κατήφορος μαζί με την ΙΜΑΚΟ και αφήνει τα περιοδικά του στον αέρα. Η αλλοτινή αίγλη του Nitro και του Down Town θάφτηκε κάτω από τα χρέη και έμεινε στο τυπογραφείο. Το νέο του «παιδί», το People, που δεν μετράει πάνω από 2 χρόνια κυκλοφορίας μένει στο συρτάρι του υλατζή και δεν ανακοινώνεται το πότε θα ξανά κυκλοφορήσει. Φήμες θέλουν να έχει πουλήσει το ΟΚ! Ο Κωστόπουλος όχι μόνο σφυρίζει αδιάφορα αλλά αδιαφορεί πλήρως για την κατάσταση ανακοινώνοντας με υπεροπτικό ύφος ότι δεν ενδιαφέρεται για το τι ζουν τα παιδάκια που του κάνουν τη δουλειά:«Στα αρχίδια μου που είστε απλήρωτοι, στα αρχίδια μου όσοι κάνουν επίσχεση, μου έχετε γίνει τσιμπούρια, στ’ αρχίδια μου αν δεν μπορείτε να ζήσετε. Στα αρχίδια μου τι χρωστάτε- να μην ψωνίζατε» δηλώνει αγανακτισμένος. Ασφαλιστικά μέτρα, αγωγές, απειλές και εξώδικα είναι πλέον καθημερινότητα για την ΙΜΑΚΟ καθώς οι εκατοντάδες απλήρωτοι εργαζόμενοι παλεύουν με δικηγόρους να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα πριν ανακοινώσει ότι η ΙΜΑΚΟ υπάγεται στο διάσημο άρθρο

Το άλλοτε cool αφεντικό έβγαλε την μάσκα, πήρε το πούρο του ανά χείρας και άρχισε να δείχνει τις ανασφάλειες του, τον εγωισμό του και την ανευθυνότητα του κάνοντας την ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει από τα χρέη της εταιρίας του και γιατί όχι να διαφύγει στο εξωτερικό τώρα που ο κλοιός σφίγγει και «τσιμπάει» και τους «celebrities».