ΟΙ ΔΕΚΑ ΑΡΧΕΣ

1. Πρέπει να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο

2. Κανείς δεν μπορεί να σε πειράξει χωρίς την άδειά σου

3. Η συγχώρεση είναι χαρακτηριστικό του ισχυρού

4. Δεν θέλω να προβληματίζομαι για το μέλλον. Αφοσιώνομαι στην παρούσα στιγμή

5. Ένα γραμμάριο δράσης αξίζει περισσότερο από έναν τόνο διδασκαλίας

6. Είναι ανόητο να είσαι πολύ σίγουρος πως είσαι σοφός

7. Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν μαζί σου, έπειτα θα σε πολεμήσουν και στο τέλος θα νικήσεις.

8. Βλέπουμε μόνο τις αρετές στους ανθρώπους

9. Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία

10. Η συνεχής ανάπτυξη είναι ο νόμος της ζωής



ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ ( Η μεγάλη ψυχή)

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΣ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ



Πότε αρρωσταίνουμε;;;

· Το κρυολόγημα «στάζει» όταν ο οργανισμός δεν κλαίει

· Ο πονόλαιμος «φράζει» όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει την αγωνία

· Το στομάχι «καίει» όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει

· Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει

· Η πίεση αυξάνεται όταν ο φόβος φυλακίζει

· Το σώμα παχαίνει όταν η δυσαρέσκεια πιέζει

· Ο πονοκέφαλος καταθλίβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες

· Η καρδιά «σβήνει» όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να έχει τελειώσει

· Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη

· Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες

· Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει

· Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει

· Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες διαλύουν τα όρια της ανοσίας

· Τα γόνατα πονούν όταν η υπερηφάνεια είναι άκαμπτη

· Ο καρκίνος σκοτώνει όταν δεν συγχωρούμε



Οι σιωπηλοί πόνοι στέλνουν μηνύματα. Η ασθένεια σου λέει ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο.

Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς. Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ. Υπάρχουν φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ. Υπάρχουν φώτα που λέγονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Μπορείς να βρεις τον δρόμο προς την ευτυχία όταν έχεις :

· Ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ

· Μια ισχυρή μηχανή που λέγεται ΑΓΑΠΗ

· Μια καλή ασφάλιση που λέγεται ΠΙΣΤΗ

· Άφθονο καύσιμο που λέγεται ΥΠΟΜΟΝΗ

Αλλά πάνω απ’ όλα, έναν έμπειρο οδηγό που λέγεται ΘΕΟΣ.



(Nelson Torres, Ψυχίατρος, Βενεζουέλα)

Σκανδαλή Φωτεινή / Εκπαιδευτικός

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ

Ονειρεύτηκα ότι περπατούσα στην άμμο

μαζί με τον Θεό και ότι στην οθόνη της νύχτας,

σαν έναν κινηματογραφικό έργο, είδα όλες τις μέρες της ζωής μου. Καθώς κοίταζα στο παρελθόν μου,

κάθε μέρα σ’αυτή την οθόνη, εμφανίζονταν δύο ζευγάρια αποτυπώματα ποδιών.

Το ήξερα, το ένα ήταν δικό μου και το άλλο του Θεού.

Έτσι συνέχισα, έως ότου όλες οι μέρες που μου είχαν δοθεί τελείωσαν.

Μετά σταμάτησα και κοίταξα πίσω.

Σε ορισμένα μέρη υπήρχε μόνο ένα αποτύπωμα ποδιών.

Αυτά τα μέρη συνέπεσαν με τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου,

αυτές που υπέφερα περισσότερο.

Στράφηκα και Τον ρώτησα:

Θεέ μου, μου είπες ότι θα παρέμενες κοντά μου κι εγώ αποφάσισα να μείνω μαζί σου.

Γιατί στις χειρότερες στιγμές με άφησες μόνο;

Και ο Θεός απάντησε:

Παιδί μου, σε Αγαπώ και σου είπα ότι θα μείνω μαζί σου σε ολόκληρο το ταξίδι.

Ποτέ δεν θα σε άφηνα μόνο, ούτε για μια στιγμή, ούτε σε άφησα.

Όταν εσύ είδες ένα ζευγάρι αποτυπώματα στην άμμο, είναι γιατί εκείνες τις μέρες,

Εγώ σε μετέφερα στα χέρια.





(Βραζιλιάνικη παράδοση)

ΤΟ ΟΧΥΡΟ ΤΗΣ ΝΥΜΦΑΙΑΣ

          

Η Νυμφαία, ορεινός οικισμός του Νομού Ροδόπης, βρίσκεται 18 χλμ από την πόλη της Κομοτηνής και κατοικείται αποκλειστικά από Τουρκόφωνους μουσουλμάνους. Η περιοχή ήταν απροσπέλαστη για τους μη μόνιμους κατοίκους, με απαγόρευση της διοίκησης μέχρι το 1992, όταν απαιτείτο άδεια της Αστυνομίας.

Στην Νυμφαία δεν υπάρχει βασικό οδικό δίκτυο και ο αμαξωτός δρόμος φθάνει μέχρι το πλάτωμα, όπου βρίσκονται και τα μοναδικά κτίρια του οικισμού εκτός από τις κατοικίες : το σχολείο, το τζαμί και η εξέδρα του ιμάμη που υποκαθιστά τον μιναρέ. Η κλειστή μουσουλμανική κοινωνία, δεν επιτρέπει πολλές συναναστροφές, επομένως δεν υπήρξε ποτέ η αναγκαιότητα δημιουργίας χώρων συνεύρεσης. Οι άντρες συναντώνται στο τέμενος, ενώ οι γυναίκες περιορίζονται σε επισκέψεις σε σπίτια συγγενών, κυρίως τις μέρες του μπαϊραμιού.

Η περιοχή έχει μια τεράστια ιστορική σημασία. Το οχυρό της Νυμφαίας, το τελευταίο προς ανατολάς συγκρότημα της «γραμμής Μεταξά» σχεδιάστηκε και κατασκευάσθηκε μεταξύ 1936 -1940. Εκτείνεται σε μεγάλο βάθος και αποτελείται από 3 ορόφους στους οποίους υπάρχουν οι θέσεις των όπλων και όλες οι βοηθητικές εγκαταστάσεις. Ο πρώτος όροφος, ο οποίος είναι και ο σπουδαιότερος, εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις και διαθέτει 4 κύριες στοές, οι οποίες καταλήγουν σε θέσεις όπλων, σε θαλάμους για δύναμη 500 ανδρών περίπου, σε αποθήκες πυρομαχικών, εφοδίων και νερού, γραφεία, μηχανοστάσια, σε ιατρείο και μαγειρείο. Στην επιφάνεια του οχυρού υπήρχαν θέσεις αντιαεροπορικών όπλων και πυραμίδες από οπλισμένο σκυρόδεμα. Οι εξωτερικές είσοδοι έκλειναν με σταθερές πόρτες και προστατεύονταν από πολυβολεία. Ο ηλεκτροφωτισμός του οχυρού δεν είχε τελειώσει μέχρι τον Απρίλιο του 1941 και γι αυτό φωτιζόταν με λάμπες πετρελαίου.

Το οχυρό της Νυμφαίας πήρε την θέση που του αξίζει ανάμεσα στα σημαντικά γεγονότα της πατρίδας μας, χάρη στην ηρωική αντίσταση των ελλήνων στρατιωτών απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα. Από τις πρώτες κιόλας μέρες του ελληνοϊταλικού πολέμου, ο Χίτλερ είχε πειστεί για την αδυναμία των Ιταλών να πετύχουν αποφασιστικό αποτέλεσμα κατά της Ελλάδας. Έτσι, πριν αρχίσει την επίθεση κατά της Ρωσίας τον Μάιο του 1941, διέταξε την προπαρασκευή της επιχείρησης κατά της Ελλάδας, με το συνθηματικό όνομα «Μαρίτα». Για τον σκοπό αυτό, διέθεσε την δωδέκατη στρατιά υπό τον στρατάρχη Φόρτ Λίστ, η οποία αποτελείτο από 24 μεραρχίες. Στις 2 Μαρτίου του 1941, άρχισε η προώθηση των γερμανικών δυνάμεων στην Βουλγαρία και μέχρι το τέλος του ίδιου μήνα είχε ολοκληρωθεί η στρατηγική συγκέντρωση των Γερμανών απέναντι στην Ελλάδα και την Γιουγκοσλαβία. Η ανώτατη στρατιωτική διοίκηση της Ελλάδας, παρόλο που δυσπιστούσε ως προς τις διαβεβαιώσεις περί ουδετερότητας της Βουλγαρίας και μη επιθέσεως της Γερμανίας, αναγκάστηκε να απογυμνώσει την Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη, για να καλύψει τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες του βορειοηπειρωτικού μετώπου.

Στις 6 Απριλίου του 1941 και ώρα 5.50 το πρωί, άρχισε η επίθεση της 50ης γερμανικής μεραρχίας στα εκατέρωθεν του οχυρού. Στις 8.30, τμήματα του γερμανικού πεζικού κατάφεραν να εγκατασταθούν στα υψώματα ΔΡΑΓΑΤΗΣ και ΦΡΟΥΡΟΣ, ενώ συγχρόνως εμφανίστηκαν μηχανοκίνητα τμήματα στον δρόμο Κίρτζαλι – Νυμφαία. Το οχυρό εβάλετο από όλες τις πλευρές, αλλά οι προσπάθειες των Γερμανών για την κατάληψή του αποτύγχαναν εμπρός στον ηρωισμό των ολιγάριθμων υπερασπιστών του. Την 7η Απριλίου του 1941, και μετά από μία ολόκληρη ημέρα αιματηρής μάχης που στοίχισε ακριβό φόρο αίματος στους Γερμανούς, οι εχθροί κατάφεραν με την χρήση φλογοβόλων να καταλάβουν ένα μεμονωμένο πολυβολείο και να μπουν στο εσωτερικό του οχυρού. Λίγη ώρα πριν τα μεσάνυχτα, ο Διοικητής του οχυρού Ταγματάρχης Αλέξανδρος Αναγνωστός, διέταξε την παύση των πυρών και παρέδωσε το ηρωικό οχυρό.

Η γιγαντομαχία της Νυμφαίας τελείωσε το χάραμα της 8ης Απριλίου, με τον Διοικητή του οχυρού να οδηγείται αιχμάλωτος πλέον στον Στρατηγό Διοικητή του 30ου Γερμανικού Σώματος Στρατού. Ο Στρατηγός σηκώθηκε από την θέση του, χαιρέτησε στρατιωτικά και του είπε : «Το γερμανικό έθνος, δι εμού συγχαίρει τους υπερασπιστές του οχυρού, οι οποίοι επισκίασαν την δόξα του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή. Σας παρακαλώ πολύ, αυτά να τα διαβιβάσετε σε όλους τους αξιωματικούς και οπλίτες του οχυρού. Χθες το βράδυ, τα ραδιόφωνα του Βερολίνου και του Λονδίνου, έψαλαν ύμνους για σας».

Και ο ηρωικός Διοικητής Αλέξανδρος Αναγνωστός του απάντησε : «Ουδέν επράξαμε Στρατηγέ, παρά μόνο το καθήκον μας, σας υπερασπιστές του πατρίου εδάφους». Ηρωϊκές φράσεις, που ακούγονται μόνο από Έλληνες.



ΣΚΑΝΔΑΛΗ ΦΩΤΕΙΝΗ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

ΟΥΚ ΗΝ ΤΟΠΟΣ

        

Αμέτρητες φορές, από την παιδική μας ηλικία, έχουμε ακούσει την πιο συγκινητική απ’όλες τις ιστορίες: την ιστορία των πρώτων Χριστουγέννων. Χτυπάει ο Ιωσήφ την πόρτα του πανδοχέα, ζητάει κατάλυμα για την Παρθένο Μαρία, που σε λίγο θα γεννήσει το θείο βρέφος και η απάντηση είναι αρνητική: «Ουκ ήν τόπος…». Δεν υπήρχε τόπος γι Αυτόν που εξουσιάζει όλους τους τόπους και που Του ανήκει η πρώτη θέση. Γι΄ Αυτόν, «Ουκ ήν τόπος…».

Έλεγε αλήθεια ή ψέματα ο πανδοχέας εκείνο το βράδυ; Είχε χώρο και δεν τον έδινε γιατί ήθελε να κερδίσει περισσότερα χρήματα από κάποιον πλούσιο, ή πραγματικά δεν είχε τόπο και λυπόταν γι αυτό;

Μα βέβαια δεν υπήρχε τόπος, όχι στην Βηθλεέμ, μα σε ολόκληρη την γη. Τόπος κατάλληλος, άξιος για να δεχθεί τον Θεό. Μίση, πάθη, αμαρτίες, φόνοι, αίμα, αδικίες, απάτες. «Ούκ ήν τόπος…» την εποχή εκείνη.

Και σήμερα; Αν σήμερα, αν τώρα, αν αυτή τη στιγμή ξανάρχιζε από την αρχή η Θεϊκή αυτή ιστορία; Αν ο Χριστός ξαναχτυπούσε την πόρτα μας, την ζωή μας, την καρδιά μας; Θα έβρισκε κατάλυμα για να γεννηθεί;

Είναι κατάλληλη η δική μας εποχή για να υποδεχθεί τον Θεάνθρωπο; Πόσο άραγε έχουν αλλάξει οι άνθρωποι εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια; Πόσο καλύτεροι έγιναν; Βλέπουν την ουσία της ζωής;

Φαίνεται πως «ουκ ην τόπος» σήμερα. Οι άνθρωποι ασχολούνται με την επιφάνεια, με την καθημερινότητα. Μίση και πάθη πλημμυρίζουν τις ανθρώπινες καρδιές. Το κυνήγι του χρήματος κατακλύζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Και «ουκ ην τόπος» για τον Θεάνθρωπο. Για τον Κύριο της ζωής μας. Για τον Υιό του Ανθρώπου.

Θα αφήσουμε τον Ιησού για άλλη μια φορά να γεννηθεί μόνος Του; Σε μια φτωχική φάτνη; Ας μην ξανακάνουμε το ίδιο σφάλμα. Να ανοίξουμε τις καρδιές μας. Να τις καθαρίσουμε από κάθε τι βρώμικο, ρυπαρό, περιττό. Να δούμε την πραγματική αξία της ζωής. Την ουσία των πραγμάτων. Ας ξαναβρούμε τον χαμένο μας παράδεισο.

Εκεί θέλει να γεννηθεί ο Κύριος. Γι Αυτόν, η καθαρή καρδιά είναι το παλάτι που του αξίζει.

«Εστι ουν τόπος…». Υπάρχει τόπος Κύριε. Υπάρχει τόπος στην καρδιά μας, στην ζωή μας, στην κάθε μας μέρα. Στον ήλιο που βγαίνει και μας φωτίζει κάθε μέρα, στο ζεστό χαμόγελο ενός παιδιού, στον ζητιάνο που απλώνει ικετευτικά το χέρι του για βοήθεια. «Εστιν ουν τόπος». Ας μην διώξουμε την Αγάπη μακριά μας. «Εστιν ουν τόπος» στην καρδιά μας Κύριε.



ΣΚΑΝΔΑΛΗ ΦΩΤΕΙΝΗ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΚΥΡΙΕ ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ –ΒΑΡΛΙΚΙ

Ανοιχτή επιστολή προς τον κύριο Βενιζέλο

Όχι, δεν είναι άδικη η αντίδραση όλων των Ελλήνων απέναντι στο άδικο και ανήθικο χαράτσι που επέβαλε η προδοτική κυβέρνηση στην ακίνητη περιουσία μας.

Προσπαθήσατε, εσείς οι κυβερνώντες, με κάθε τρόπο να δικαιολογήσετε αυτήν την απόφασή σας, αλλά μάταια. Δεν τα καταφέρατε. Και αν ακόμη ο κάθε έλληνας στερήθηκε, δανείσθηκε και τελικά πλήρωσε αυτόν τον άδικο φόρο, αυτό δεν σημαίνει πως τον αποδέχθηκε.

Ενστικτωδώς όλοι ξέραμε πως το ειδικό τέλος στα ακίνητα, το χαράτσι, είναι άδικο και παράνομο. Ήρθε η στιγμή να πληροφορηθούμε και τους πραγματικούς λόγους.

Το χαράτσι στα ακίνητα υπήρξε έμπνευση των Τούρκων και επεβλήθη για πρώτη φορά στις μειονότητες της Τουρκίας, δηλαδή σε Έλληνες, Αρμενίους και Εβραίους, το 1942. Ενώ δηλαδή η χώρα μας στέναζε και πέθαινε κάτω από την Γερμανική κατοχή, οι γείτονές μας με συνοπτικές διαδικασίες επέβαλαν έναν εντελώς παράνομο φόρο που στόχευε στην εξόντωση αυτών των πληθυσμών. Εκείνο το χαράτσι είχε το όνομα «Βαρλίκ Βεργκισί», που στα ελληνικά σημαίνει «φόρος ακίνητης περιουσίας» και έφθανε μέχρι και το δεκαπλάσιο του εισοδήματος και της πραγματικής περιουσίας των μειονοτήτων που προανέφερα.

«Φορολόγησαν μέχρι και τους φρενοβλαβείς του Νοσοκομείου Βαλουκλή…. όλους τους μη μουσουλμάνους υπηκόους, ακόμη και τις υπηρέτριες και τα παιδιά των ασανσέρ…» αναφέρει ο διακεκριμένος Τούρκος ιστορικός Ριφάτ Μπαλί.

Οι φορολογούμενοι υποχρεώνονταν να καταβάλουν το «Βαρλίκι» μέσα σε δεκαπέντε ημέρες, αλλιώς θα πλήρωναν και μεγάλο τόκο καθυστέρησης. Η αρχή για όσους δεν πλήρωναν έγινε με κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων, κινητών και ακινήτων, όχι μόνο των υπόχρεων, αλλά και των συγγενών τους. Και αν η περιουσία δεν επαρκούσε για να καλύψει τον φόρο, τότε ο φορολογούμενος πήγαινε εξορία!!!! Ναι, πήγαινε εξορία στην Ανατολική Μικρά Ασία, την τουρκική «Σιβηρία» όπου δούλευε σε καταναγκαστικά έργα, σπάζοντας πέτρες!!!

Αυτό ήταν το έργο των «πολιτισμένων» Τούρκων, απέναντι στις μειονότητες.

Χιλιάδες άνθρωποι στάλθηκαν στην εξορία και οι περισσότεροι από αυτούς πέθαναν. Μια αληθινή γενοκτονία!!!!

Χιλιάδες περιουσίες χάθηκαν έτσι απλά, γιατί κάποιοι Τούρκοι Εθνοπατέρες αποφάσισαν «εν μία νυκτί» να καταστρέψουν ολόκληρους πληθυσμούς της Τουρκίας, μη μουσουλμάνους.

Σας θυμίζει κάτι αυτό το γεγονός κύριε Βενιζέλο; Αυτό το «άθλιο νομικό έκτρωμα» όπως το χαρακτήρισαν οι ιστορικοί; Μήπως δεν το γνωρίζατε; Πιστεύω πως το γνωρίζατε, αλλά μέσα στον πανικό σας να σκύψετε κι άλλο το κεφάλι στο Δ’ Ράϊχ, μπορεί να σκεφθήκατε : «και ποιος ξέρει το Βαρλίκι»;

Το ξέρουμε κύριε Βενιζέλο. Και δεν μας παραξενεύει τελικά καθόλου η ομοιότητα με τις μεθοδεύσεις που κι εσείς χρησιμοποιείτε για να «σκοτώσετε» ένα ολόκληρο έθνος. Μπορεί να μας αφήσετε κυριολεκτικά στο σκοτάδι κύριε υπουργέ, όμως στην ψυχή και στο μυαλό μας θα υπάρχει πάντοτε φως.

Συγχαρητήρια κύριε Βενιζέλο, που θα μείνετε στην ιστορία ως ο υποστηρικτής του χαρατσιού. Και ξέρετε ποια είναι η ειρωνεία σε όλη αυτή την ληστρική επιδρομή; Πως δεν ήσασταν εσείς ο εμπνευστής του, αλλά ένας χαμερπής μιμητής του.





(ΠΗΓΗ: περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, τ.112, 8 Δεκεμβρίου 2011)



ΣΚΑΝΔΑΛΗ ΦΩΤΕΙΝΗ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΗΡΩΕΣ!!!!

Δημήτριος Ίτσιος



Τις στιγμές που πέφτει το ηθικό μας και έχει ως αποτέλεσμα τη σύνθλιψη του εαυτού μας και τον αυτοσαρκασμό αξίζει να θυμίζουμε κάποιους που, σε επίσης δύσκολες στιγμές, δεν λύγισαν αλλά ύψωσαν το ανάστημά τους και έκαναν το καθήκον τους. Αυτό που ο καθένας μας καλείται να πράξει όποιος κι αν είναι.
Ο ήρωας λοχίας Δημήτριος Ίτσιος

Όπως είναι γνωστό η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου 1941 από τα Ελληνο – Γιουγκοσλαβικά και Ελληνο - Βουλγαρικά σύνορα. Η αρχική γερμανική επίθεση κατά της“γραμμής Μεταξά”, από τα σημαντικότερα κατασκευαστικά έργα της νεότερης Ελλάδας, πραγματοποιήθηκε από μία μονάδα Γερμανικού πεζικού ενισχυμένη από δύο ορεινές μεραρχίες του 18ου Ορεινού Σώματος (XVIII Mountain Corps), αντιμετώπισαν όμως ισχυρή αντίσταση και σημείωσαν μικρή επιτυχία. Μία γερμανική αναφορά στο τέλος της πρώτης μέρας των επιχειρήσεων περιγράφει πως η γερμανική 5η Ορεινή Μεραρχία «απωθήθηκε στο πέρασμα Ρούπελ παρά την ισχυρότατη αεροπορική υποστήριξη, έχοντας σημαντικές απώλειες». Από τα 24 οχυρά που αποτελούσαν την Γραμμή Μεταξά μόνο δύο έπεσαν, και αυτά μόνον αφού καταστράφηκαν ολοσχερώς. Τα περισσότερα οχυρά, Ρούπελ, Εχίνος,Καρατάς, Λίσσε και Ιστίμπεη αντιστάθηκαν για τρεις ημέρες και θα συνέχιζαν αν, εντωμεταξύ δεν μεσολαβούσε η συνθηκολόγηση..

Ο λοχίας Δημήτριος Ίτσιος ήταν ο διοικητής του Πολυβολείου 8 (Π.8) στο οροπέδιο της Ομορφοπλαγιάς του όρους Κερκίνη (Μπέλες), πάνω από τo χωριό Άνω Πορρόϊα Σερρών. Το Π.8 ήταν ένα μεμονωμένο εξωτερικό αμυντικό έργο, που μαζί με το Π.9 αποτελούσαν τα σημαντικότερα σημεία στήριξης των Ελλήνων στην ευρύτερη περιοχή της Ροδόπολης. Τα πολυβολεία αυτά δεν είχαν σχέση με τα οχυρά.

Την πρώτη ημέρα της γερμανικής εισβολής, ένα σύνταγμα γερμανών καταδρομέων της 6ης Ορεινής Μεραρχίας με επικεφαλής τον ίδιο τον διοικητή της μεραρχίας, στρατηγό Ferdinand Shorner, επιτέθηκε στο ελληνικό τάγμα που υπερασπιζόταν την Ομορφοπλαγιά. Για πέντε ώρες οι Έλληνες αντιστάθηκαν λυσσαλέα στην γερμανική υπεροπλία, υποχρεώνοντας τον Shorner να διατάξει τις βαριές πυροβολαρχίες του στο έδαφος της Βουλγαρίας, καθώς και τους πιλότους των στούκας να επικεντρώσουν την δράση τους πάνω στις θέσεις του συγκεκριμένου τάγματος. Το αποτέλεσμα ήταν οι γερμανικοί βομβαρδισμοί να μετατρέψουν σε κόλαση την Ομορφοπλαγιά, και να υποχρεώσουν τους επιζώντες έλληνες στρατιώτες να πραγματοποιήσουν τακτική υποχώρηση προς τα Κρούσσια.

Στο πλαίσιο αυτό οι άνδρες του Π.8 και Π.9 ανέλαβαν να καθυστερήσουν την προέλαση των γερμανών καταδρομέων, ώστε να δοθεί χρόνος να εκκενώσουν οι Έλληνες την Ομορφοπλαγιά. Το Π.9 καταλήφθηκε μέσα σε λίγη ώρα από τους Γερμανούς, αλλά το Π.8 με τον λοχία Δημήτριο Ίτσιο και δύο στρατιώτες του αντιστάθηκε για πάνω από τέσσερις ώρες. Στο διάστημα αυτό οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να προωθηθούν προς τα Άνω Πορρόια, για να ανακόψουν την υποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων προς τα Κρούσσια.

Ο Δημήτριος Ίτσιος ήταν ο χειριστής του πολυβόλου και ξόδεψε και τις 33.000 σφαίρες που υπήρχαν στο πολυβολείο, προτού παραδοθεί στους Γερμανούς. Σύμφωνα με έρευνα, οι άνδρες του Π.8 ευθύνονται για τον θάνατο 232 γερμανών στρατιωτών, δηλαδή όσους σκότωσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στη διάρκεια της γερμανικής εισβολής τον Απρίλιο 1941!

Στην διάρκεια της μάχης της Ομορφοπλαγιάς σκοτώθηκε και ο αντισυνταγματάρχης Ebeling, διοικητής του 138ου Συντάγματος Ορεινών Καταδρομών, ο πιο υψηλόβαθμος γερμανός αξιωματικός που έχασε την ζωή του στη διάρκεια της Μάχης των Οχυρών. Η αντίσταση του Π.8 εξόργισε τον στρατηγό Shorner, καθώς εκτός από τις μεγάλες απώλειες που προκάλεσε στους άνδρες του, ανέτρεψε τον σχεδιασμό του για την πρώτη ημέρα του πολέμου.

Όταν ο στρατηγός Shorner πληροφορήθηκε το γεγονός ότι ο διοικητής του πολυβολείου ήταν ένας απλός έφεδρος λοχίας, θίχτηκε ο εγωισμός του και αφού συναντήθηκε με τον αιχμάλωτο Ιτσιο τον ρώτησε:

- Ποιος είναι ο Διοικητής σου στο πυροβολείο?

- Εγώ είμαι, απάντησε ο Ιτσιος

- Δεν υπάρχει αξιωματικός?

- Οχι!

- Ξέρεις ότι εξ αιτίας σου έχασα έναν αντισυνταγματάρχη και 232 στρατιώτες?

- Λυπάμαι στρατηγέ αλλά υπερασπίζομαι την πατρίδα μου.

Μετά από αυτό ο Shorner έδωσε εντολή παρουσίασης όπλων σε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών προς τιμήν του Ίτσιου, και ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ έδωσε διαταγή να εκτελεσθεί ο Ίτσιος, κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης, αλλά να μην πειραχτούν οι δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του, τους οποίους απελευθέρωσε στα Ανω Πορρόϊα!!!. Επρόκειτο για το πρώτο έγκλημα πολέμου των Γερμανών στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες της Βέρμαχτ επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των στρατιωτών του λοχία Ίτσιου που ήταν αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του, ότι πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι με περίστροφο, ενώ είχε ήδη παραδοθεί. Ο σημερινός επισκέπτης του Π.8 μπορεί να δει ακόμη και το βράχο όπου ο λοχίας έπεσε και ξεψύχησε όταν πυροβολήθηκε…



Βιβλιογραφία: Από το αφιέρωμα της εφημερίδας Μακεδονίας: «Το Ρούπελ και η Μάχη των Οχυρών»

Ο συντάκτης του παρόντος Χαράλαμπος Γκούβας είναι Ορθοπεδικός χειρουργός και Δ/ντής του ιδρύματος Μουσείο Τεχνών Επιστημών Πρέβεζας. Είχε την τιμή να υπηρετήσει στρατιωτική θητεία στο 605 Τάγμα Πεζικού, στα Ανω Πορρόϊα Σερρών, στα οχυρά της Γραμμής Μεταξά, το 1982.



Σημείωση: Στο πανέμορφο χωριό Άνω Πορρόϊα, κτισμένο στους πρόποδες του όρους Κερκίνη (Μπέλες), στο πάρκο με τα τρεχούμενα νερά, κοντά στο στέκι του γυναικείου αγροτοτουριστικού συνεταιρισμού με τα απίθανα γλυκά, έχει στηθεί σε περίοπτη θέση και ευλαβείται η ορειχάλκινη προτομή του απαράμιλλου ήρωα.

Σκανδαλή Φωτεινή

Εκπαιδευτικός

Η Ελλάδα είναι γεμάτη ήρωες!!!!

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ



Μετά την επιστράτευση που κήρυξε η Τουρκία ως σύμμαχος της Γερμανίας στις 21 Ιουλίου 1914 εισερχόμενη στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ελληνες του Πόντου επιστρατεύτηκαν και αυτοί, αλλα όχι για να σταλούν στα πολεμικά μέτωπα. Στρατεύσιμοι άνδρες 20-45 ετών απομακρύνθηκαν αναγκαστικά από τα σπίτια τους, αφοπλίστηκαν ως ύποπτοι μετά την κατάρρευση του ρωσοτουρκικού μετώπου, αντιμετωπίσθηκαν με εχθρότητα από τους Τούρκους αξιωματικούς και στάλθηκαν στα εργατικά τάγματα (αμελέ ταμπουρού). Ακόμη και οι μη στρατεύσιμοι δεν εξαιρέθηκαν από αυτή την τελευταία πρακτική, ιδιαιτέρως μετά την κατάληψη της Τραπεζούντας από τους Ρώσους στις 5 Απριλίου 1916.

Ο κίνδυνος της φυσικής εξόντωσης ανάγκαζε συχνά τους πλούσιους Έλληνες να πληρώνουν ειδικό χρηματικό ποσό (πετέλι), 20 χρυσών λιρών, ενώ οι πιο φτωχοί κατέφευγαν στα βουνά. Κοντά στους τελευταίους προστέθηκαν και όσοι λιποτακτούσαν από τον τουρκικό στρατό εξ’αιτίας των σκληρών συνθηκών. Δημιουργήθηκαν έτσι οι πρώτες αντάρτικες ομάδες, που ο αγώνας τους εντοπίζεται κυρίως στον δυτικό Πόντο, στην περιοχή Αμισού και Πάφρας.

Αν από τις 183.000 Ελλήνων της Αμάσειας επέζησαν έστω και οι 50.000, αυτό οφείλεται στην προστασία που παρείχαν στον πληθυσμό οι αντάρτες.

Από το 1915 είχε αρχίσει τον αγώνα του κατά των Τούρκων ο Βασίλειος Ανθόπουλος (Βασίλ-αγάς) με την ομάδα του, που έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων της Αμισού.

Η καταγωγή του ήταν από το χωριό Κιζίκ της περιφέρειας του Απές ή Επές. Η δράση του άρχισε τον Ιούλιο του 1915 όταν κατόρθωσε να απελευθερώσει έναν Ρώσο στρατηγό από το στρατόπεδο αιχμαλώτων της Σεβάστειας και να τον οδηγήσει με καράβι στην Ρωσία. Έδρασε στις περιοχές Σεβάστειας, Τοκάτης, Νεοκαισάρειας, Έρπαα, καιΣαμψούντας στον Δυτικό Πόντο. Πραγματοποίησε επανειλημμένες αποστολές στην κατεχόμενη από τους Ρώσους Τραπεζούντα και εξασφάλισε για τα αντάρτικα σώματα σύγχρονα όπλα. Το όνομα της γυναίκας του ήταν Νάστα (Αναστασία), η οποία τον ακολούθησε σε μία τουλάχιστον αποστολή. Δολοφονήθηκε άνανδρα στην Κωνσταντινούπολη το 1922, ενώ προσπαθούσε να συγκροτήσει εκεί σώμα Ποντίων ανταρτών.

Απόγονοι του ηρωἱκού Πόντιου αντάρτη Βασίλειου Ανθόπουλου ζούν σήμερα στο Γιαννακοχώρι Ημαθείας.

Σύμφωνα με ελληνικούς υπολογισμούς, οι αντάρτες ήταν συνολικά 6-7.000. Οι συνθήκες διαβίωσής τους ήταν άθλιες, μέσα σε καλύβες φτιαγμένες από κλαδιά ή σε σπηλιές. Οι αντάρτες αυτοί, με τον πρωτόγονο οπλισμό τους προσπαθούσαν να προστατεύσουν τα γυναικόπαιδα από τις βίαιες και άνανδρες επιθέσεις των Τούρκων.

Η απουσία ενιαίας διοίκησης και συντονισμού, η έλλειψη κατάλληλου οπλισμού και τροφίμων, η δυσκολία κινήσεων, αφού σχεδόν πάντα ακολουθούνταν από γυναικόπαιδα και κυρίως η αδιαφορία του ελληνικού κράτους παρά τις εκκλήσεις για βοήθεια, στάθηκαν οι βασικές αιτίςτης αποτυχίας του αντάρτικου κινήματος του Πόντου.

Αν είχαν εισακουστεί σχετικές υποδείξεις για βοήθεια προς τους αντάρτες του Πόντου ως δύναμη αντιπερισπασμού προς τον Κεμάλ,η μοίρα της Μικράς Ασίας σήμερα να ήταν διαφορετική.



ΣΚΑΝΔΑΛΗ ΦΩΤΕΙΝΗ / ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ