Διάβασα προσφάτως το βιβλίο του Π.Κασσιμάτη «Αγνοούμενοι, Άκρως Απόρρητο, Δεκατρία περιστέρια» , και επειδή η καρδιά μου έκλαψε για άλλη μία φορά από την τραγωδία της Κύπρου, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία μικρή – μεγάλη ιστορία.
«Η ιστορία του βενιαμίν τής Κυπριακής τραγωδίας, Χρηστάκη Λοίζου, είναι συγκλονιστική. Ο Χριστάκης είναι σήμερα 40 χρονών. Κατά την διάρκεια τη εισβολής ήταν μόλις 5 χρονών. Τότε, στις 17 Αυγούστου του 1974. οι Τούρκοι εισβολείς μπήκαν στο χωριό του, το Παλαίκυθρο και γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι λεηλατώντας και πυροβολώντας. Ο μικρός Χρίστος και ο πατέρας του Γιώργος – πού είναι και αυτός αγνοούμενος – βρισκόταν έξω από το χωριό για ασφάλεια. Ένας στρατιώτης έστρεψε το όπλο του κατά του 5χρονου Χριστάκη και σημάδεψε τά πόδια του. Το μικρό παιδί έπεσε κάτω αιμόφυρτο. Η μητέρα του Μυροφόρα, το τύλιξε σε ένα σεντόνι και αλαφιασμένη έδειξε το παιδί σε έναν Τούρκο αξιωματικό. Αυτός διέταξε να την μεταφέρουν αμέσως με τζίπ σε νοσοκομείο. Αντιθέτως, όμως, την μετέφεραν στο χωριό Δίκωμο, όπου υπήρχε ένα πρόχειρα στημένο ιατρείο. Ο Τούρκος γιατρός παρέλαβε το παδί από τά χέρια της μητέρας του, τού έβαλε ορό στο τραυματισμένο δεξί πόδι, ενώ έραψε το τραύμα του αριστερού ποδιού. Το παιδί έπρεπε να χειρουργηθεί αμέσως,, της είπε, γιατί η αιμορραγία συνεχιζόταν. Η μητέρα του παιδιού, Μυροφόρα Λοίζου σωριάζεται λιπόθυμη στο χώμα, αλλά πρίν λιποθυμήσει είδε τον γιατρό να κρατάει το παιδί της στα χέρια του και να το τυλίγει με επιδέσμους. Ήταν και η τελευταία φορά πού το έβλεπε.
Την επομένη όταν συνήλθε, δεν βρήκε πουθενά το παιδί της. Οι Τουρκοκύπριοι την καθησύχασαν λέγοντας ότι το παιδί ζεί και ότι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του τουρκικού τομέα της Λευκωσίας για να του κάνουν μετάγγιση αίματος…..
….. Ο Ντενκτάς ομολογεί ότι ο πεντάχρονος Χριστάκης είναι ζωντανός, και βρίσκεται σε νοσοκομείο της Άγκυρας, εξ’ αιτίας κάποιου προβλήματος πού παρουσίασαν τά νεφρά του. Τρείς μέρες αργότερα όμως, ο Ντενκτάς διευκρίνισε ότι συνέβη κάποια παρεξήγηση και ότι επρόκειτο για άλλο παιδί…..
… «Εγώ», δήλωσε η τραγική μητέρα το 1997, «όποιος και αν βρέθηκε να μεγαλώσει το μωρό μου, θέλω να έρθει να τον δώ, να τον ευχαριστήσω πού στάθηκε σε ένα πλάσμα πέντε χρονών. Και να έχει το μωρό μου το δικαίωμα να έρθει κοντά μου, να δεί τά αδέλφια του, να ξέρει ότι ζεί η μάνα του… Και δεν θα το κρατήσω το μωρό. Να πηγαίνει και κοντά τους και να τους θωρεί, γιατί είκοσι τρία χρόνια το μεγάλωσαν, έχουν κι εκείνοι δικαιώματα πάνω του. Αλλά θέλω να μού το φέρουν να το δώ, να τους κάνω εγώ τά έξοδα να έρθουν, γιατί στην Τουρκία όπως λένε, υπάρχουν πολλά φτωχά πλάσματα…. Αν δεί την φωτογραφία μου σε κάποια εφημερίδα, μπορεί κάτι να καταλάβει, αν βρεί κάποιον να του το εξηγήσει, γιατί, τι να θυμάται το μωρό…. Ίσως το όνομά του, ίσως το χωριό του, το Παλαίκυθρο. Θέλω, άμα ακούσει και δεί ότι τον γυρεύω και τον καρτερώ, αν μη τι άλλο, να μού στείλει μια φωτογραφία, με δυό λόγια, όπως ξέρει. Να γράψει τούρκικα, εγγλέζικα, αράπικα, δεν με πειράζει. Να ξέρω μόνο ότι είναι από το χέρι του πού γράφτηκαν…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου