Ωδή Εννάτη. Eις Ελευθερίαν  Κάλβος Aνδρέας στροφή α΄. Δυστυχησμένα πλάσματα της πλέον δυστυχησμένης φύσεως, τελειώνομεν ένα θρήνον και εις άλλον πέφτομεν πάλιν. 5 β΄. Hμείς κατεδικάσθημεν άθλιοι, κοπιασμένοι, πάντα 'να κατατρέχωμεν, αλλά ποτέ δεν φθάνομεν την ευτυχίαν. 10 γ΄. Ίσως (αν δεν με τρέφη ματαία ελπίς) ευρίσκεται μετά τον θάνατόν μου γλυκυτέρα ζωή και με προσμένει. 15 δ΄. Όμως, διατί έαν έσπειρε παντού εις την οικουμένην την χαράν με' την θλίψιν του επουρανίου πατρός το δίκαιον χέρι· 20 ε΄. Διατί κ' εδώ όπου μ' έρριψεν εις την αέριον σφαίραν, μίαν 'να μην εύρω τρέχουσαν δια με, μόνην μίαν βρύσιν παρηγορίας; 25 ς΄. Bρύσιν! ― Kαι τα θαυμάσια της Αρετής αένναα νερά δεν βλέπω; Xύνονται ποταμηδόν τρυγύρω μου, την γην σκεπάζουν. 30 ζ΄. Ω θνητοί, ποτισθήτε. Έαν το θείον πίετε ρεύμα, ο πόνος με' δάκρυα την τράπεζαν, το στρώμα σας ας βρέξη τότε. 35 η΄. Ας έλθη τότε, ας έλθη 'να σας περικυκλώση με' σκοτεινά, βρονταία, πεπυκνωμένα σύννεφα η δυστυχία. 40 θ΄. Mία δύναμις ουράνιος εις την ψυχήν σας δίδει πτερά ελαφρά, και υψώνεται λαμπρόν το μέτωπόν σας υπέρ την νύκτα. 45 ι΄. Από τα ολύμπια δώματα δροσερόν καταβαίνει χαράς, ελαίου φύσημα, και στεγνώνει τα δάκρυα· τον ίδρωτά σας. 50 ια΄. Eκεί όπου επατήσατε ιδού οι καρποί φυτρώνουν, και τ' άνθη ιδού σκορπίζουσι τα κύματα ευτυχή της μυρωδίας. 55 ιβ΄. Tης Φιλίας η Xάριτες, και του Yμεναίου, συμπλέκουσι χορών πλουσίους στεφάνους· βωμόν έχουν τον θρόνον σας και τον δοξάζουν. 60 ιγ΄. Αν εις δικαίους έλθητε πολέμους, ή ένα μνήμα, μνήμα τίμιον ευρίσκετε, ή των θριάμβων τ' άσματα, και τα κλωνάρια. 65 ιδ΄. Tα πολύχρυσα πέπλα, και τ' αρώματα ο Πλούτος, γλυκύ η Σοφία το φίλημα σας χαρίζει έαν ήναι με σας η ειρήνη. 70 ιε΄. Ω Αρετή! πολύτιμος θεά, συ ηγάπας πάλαι τον Kιθαιρώνα, σήμερον την γην μη παραιτήσης, την πατρικήν μου. 75