ΕΛΠΙΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ΩιΔΗ

Ευλαβώς, τρέμων, ρίπτω

πρώτην βολάν τα δάκτυλα

επί την αργυρόχορδον

πάτριον κιθάραν.

Σήμανε συ ουράνιον

ξύλον, συ της ψυχής μου

την τόλμαν, συ παρώρμησον,

Μουσάων δώρον.

Τα λαμπρά, τα φωτίζοντα

πρόσωπα, των αστέρων

της Ελλάδος, αμαύρωνον

βάρβαρα νέφη.

Νυν δε την νύκτα σχίζει

ακτίς ελπίδος· χαίρονται

τα πάντα της πατρίδος

προσφιλή τέκνα.

Στολίζει νυν αιώνιος

δάφνη, πάλιν, το μέτωπον

των ύδατι διψούντων

εξ Ιππουκρήνης.

Των Άγγλων δόξα φύσα,

φύσα συ δεξιέ Ζέφυρε.

Το νέον άνθος δρόσισον,

καρπούς να φέρη·

Μεγάλας η καρδία μου

ελπίδας έχει· ο άνεμος

πριν τας διασκορπίση,

πάτερ του κόσμου·

Σβύσον το φως μου, σύγχυσον

τον νουν μου, ποίησόν με

παίγνιον του πλήθους, βρέξον

πυρ να με καύση.

Γλυκεία ελπίς, εάν χάσω σε,

και τι μοι μέλει ο βίος;

Διά σε πνέω, και χαίρομαι,

και εάν μη ίδω·

Προ της Ελλάδος του ιερού,

χορώ συμπεπλεγμένας,

Ελευθερίαν και Μούσας,

θάνατον θέλω.

Ανδρέας Κάλβος